Promocja Tradicamp2011 - kolejne miasta

Trwa akcja promocyjna Letniego Zjazdu Integracyjnego Tradicamp2011. Wolontariusze zjazdu odwiedzili już ponad 70% wszystkich środowisk tradycyjnych na terenie całego kraju.

W niedzielę 15 maja br. wolontariusze gościli w Łowiczu, Radomiu oraz Lublinie, w którym poza dystrybucją folderów, na zaproszenie wiernych świeckich przeprowadzili mini-konferencję o konieczności powstania i celach organizacji Letnich Zjazdów Integracyjnych Tradicamp. Tydzień później, 22 maja, grupa wolontariuszy z pomocą uczestników zeszłorocznego Zjazdu służyła informacją i wręczała foldery wiernym środowiska płockiego, bydgoskiego (w dwóch miejscach celebracji), toruńskiego oraz gdańskiego. We wszystkich miejscach celebracji, które dotychczas odwiedzili organizatorzy, wierni i ich duszpasterze z olbrzymim entuzjazmem odnosili się do zapału i ofiarnej pracy wolontariuszy Tradicamp.

W najbliższą niedzielę akcja promocyjna Zjazdu odbędzie się we Wrocławiu (Kościół NMP na Piasku godz. 9:00) oraz Świdnicy (Kościół św. Józefa godz. 12:00), a w kolejną w Owińskach oraz Poznaniu (Kościół Św. Stanisława Kostki, ul. Rejtana 8, godz. 11:00) Jednocześnie pragniemy poinformować, iż zgodnie z informacją jaką otrzymaliśmy od Organizatorów Letniego Zjazdu Integracyjnego Tradicamp2011, liczba wolnych miejsc dla uczestników Warsztatu Liturgicznego maleje z tygodnia na tydzień. Wszyscy zainteresowani kształceniem się w posłudze przy ołtarzu proszeni są o zapisy (http://www.tradicamp.pl/site,workshops,119.html). Lista wiernych zgłaszających swoje uczestnictwo w Zjeździe poza warsztatem liturgicznym, również sukcesywnie wzrasta. Organizatorzy otrzymali już m. in. potwierdzenia przyjazdu przez kilkupokoleniowe i wielodzietne rodziny, także z małymi dziećmi. Choć liczba miejsc dla uczestników Zjazdu jest nieograniczona, chętni proszeni są o zapisy, aby ułatwić Organizatorom jeszcze bardziej profesjonalne przygotowania do tak dużej imprezy.

Więcej informacji:
http://www.tradicamp.pl/
lub tel. kom. 506-973-360

Zmiany w Warszawie

O. Krzysztof Stępowski CSSR podczas ogłoszeń duszpasterskich ogłosił dzisiaj nowe decyzje, które zapadły w sprawie Mszy trydenckich w stolicy.

1. Od 1 lipca 2011 r. kościół rektoralny św. Benona nie będzie już miejscem odprawiania Mszy św. w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego.

2. Od 1 lipca 2011 r. Msze święte w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego będą odprawiane w kościele ojców redemptorystów p.w. św. Klemensa Dworzaka przy ul. Karolkowej na warszawskiej Woli. Msze będą odbywać się o godz. 14.00 w niedziele oraz o godz. 19.30 w dni poza niedzielami.

3. Arcybiskup warszawski ks. kard. Kazimierz Nycz nada oficjalny status i statut duszpasterstwu wiernych przywiązanych do Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego.

kard. Walter Brandmüller odprawił starą Mszę pontyfikalną na ołtarzu Katedry Świętego Piotra [rozszerzenie]

Zdjęcia można obejrzeć tutaj.

Msza święta miała miejsce z okazji konferencji dotyczącej Summorum Pontificum. Msze miał odprawiać kardynał Canizares - Prefekt Watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów jednak w ostatniej chwili księdzu kardynałowi wypadły ważne obowiązki. Na Mszy obecnych było czterech kardynałów a także wielu księży pracujących w kurii rzymskiej, w tym ks. Marco Agostini, jeden z ceremoniarzy Ojca Świętego Benedykta XVI.

Te Deum!

Więcej nagrań z Mszy można obejrzeć na stronie Orbis Catholicus.

Remnant: 13 V 2011 Raport specjalny z Rzymu

Christopher A. Ferrara & Michael J. Matt :

W Rzymie, w piękny słoneczny poranek, kilku dziennikarzy, w tym wasi korespondenci, zgromadziło się w Watykańskim Biurze Prasowym, aby otrzymać kopię długo oczekiwanej instrukcji w sprawie realizacji motu proprio Summorum Pontificum. Dokument, zatytułowany Universae Ecclesiae, został podpisany przez kardynała Williama Levadę i sekretarza Ecclesia Dei mons. Guido Pozzo.

Po drugim czytaniu wyłania się ogólna intencja dokumentu jako prawnej podstawy:

1) Summorum Pontificum jest „powszechnym prawem Kościoła przeznaczonym do ustanowienia nowych przepisów dotyczących stosowania liturgii rzymskiej z 1962 r.”.

2) Komisja Ecclesia Dei ma służyć jako trybunał odwoławczy dla wiernych „przeciwko wszelkim administracyjnym postanowieniom ordynariuszy, które wydają się sprzeczne z motu proprio”, a jej decyzje są wiążące dla biskupów, którzy mogą wnieść odwołanie do Sygnatury Apostolskiej (jest jednak mało prawdopodobne, żeby unieważniła ona postanowienia komisji papieskiej).

3) Podczas gdy biskupi mają „kontrolować sprawy liturgiczne dla dobra wspólnego oraz w celu zapewnienia, że wszystko przebiega w pokoju i spokoju w diecezjach”, mają to czynić „zawsze w zgodzie z zamysłem Ojca Świętego jasno wyrażonym w motu proprio Summorum Pontificum”.

A jaki jest zamysł Ojca Świętego? To jest najmocniejsza strona instrukcji. Stwierdza ona, że papież „potwierdza tradycyjne prawo uznane od niepamiętnych czasów i konieczne do zachowania w przyszłości”, że [cytując Summorum] „każdy Kościół partykularny musi być w zgodzie z Kościołem powszechnym nie tylko w odniesieniu do doktryny wiary ... ale także w odniesieniu do praktyk ustanowionych przez apostolską i nieprzerwaną tradycję.

Mają być one zachowanie nie tylko w celu uniknięcia błędów, ale również dla przekazywania wiary w jej integralności, odkąd reguła modlitwy Kościoła (lex orandi) pozostaje w ścisłym związku z regułą wiary .... Co było święte dla poprzednich pokoleń, pozostaje święte i wielkie także dla nas i nie może być nagle całkowicie zakazane lub nawet uznane za szkodliwe”.

I na co się zdały neokatolickie frazesy, że Msza łacińska jest jedynie „tradycją przez małe t” i że może zostać zmieniona lub odrzucona na życzenie papieża? Rzeczywiście, instrukcja cytuje św. Grzegorza Wielkiego i św. Piusa V jako „tych papieży, którzy odnieśli szczególne zasługi na polu utrwalania „praktyk ustanowionych przez apostolską i nieprzerwaną tradycję”.
Zamysł papieża jest sprecyzowany dalej w deklaracji, że Benedykt XVI, jako „Wikariusz Chrystusa [!] i Najwyższy Pasterz Kościoła powszechnego ... ma na celu”:

– „ofiarowanie wszystkim wiernym liturgii rzymskiej w usus antiquoir (‘dawnej formie’)”;
– „skuteczne zagwarantowanie i zapewnienie stosowania formy nadzwyczajnej” dla wszystkich, którzy o nią proszą”. Zwraca uwagę kluczowa zasada, że tradycyjna Msza ma być dostępna dla każdego członka Kościoła, który o nią prosi. Koniec z epoką indultowej reglamentacji.

W tym względzie instrukcja wyjaśnia, że pojęcie „grupa wiernych” prosząca o tradycyjną Mszę oznacza „kilka osób” w konkretnej parafii, a nawet „osób pochodzących z różnych diecezji lub parafii, które zgromadziły się w danym kościele parafialnym lub w oratorium lub kaplicy w tym celu”. Żadne minimum nie jest wymagane. Grupa wiernych może nawet „wystąpić do ordynariusza miejsca o wyznaczenie kościoła” do celebracji tradycyjnej Mszy, z wykorzystaniem prawa do odwołania się do Komisji Ecclesia Dei, jeśli biskup odmówi wyznaczenia świątyni. Przepis ten jest wyraźnie wycelowany w biskupów, którzy twierdzą, że żaden kościół nie jest dostępny.

Ponadto, gdy kapłan „ukazuje się od czasu do czasu w kościele parafialnym lub kaplicy z wiernymi” z okazji tradycyjnej Mszy, „proboszcz lub rektor ... ma zezwolić na odprawienie”. A kiedy wierni proszą o tradycyjną Mszę w sanktuariach i miejscach pielgrzymkowych, ma być ona udostępniona „jeśli jest odpowiedni kapłan”. Tutaj biskupi są całkowicie pomijani.

Jeśli chodzi o pytanie, co oznacza „wykwalifikowany ksiądz”, to biskupi zostali pozbawieni kolejnego pretekstu do utrudniania realizacji motu proprio. Instrukcja stwierdza, że „każdy kapłan katolicki, który nie jest wykluczony przez prawo kanoniczne, ma być uznany za idoneus (‘zdatnego’) do celebracji Mszy świętej w nadzwyczajnej formie”. Jedyna wymagana znajomość łaciny to „poprawne wymawianie słów i rozumienie ich znaczenia”.

Co więcej, żadne testy z języka łacińskiego nie mogą być warunkiem zaoferowania tradycyjnej Mszy św.: „warunkiem, który kwalifikuje księdza, jest jego deklaracja odprawienia Mszy św. ... i fakt, że już odprawiał ją wcześniej”.

Instrukcja potwierdza, że księża nie potrzebują zgody „ordynariusza czy przełożonych” na odprawianie prywatnej Mszy św. Oznacza to, że absolutnie każdy ksiądz ma całkowitą swobodę, aby powrócić do odprawiania prywatnej tradycyjnej Mszy św., w której oczywiście mogą brać udział wierni.

Jeśli chodzi o obawy, że podczas tradycyjnej Mszy św. ujrzymy Komunię św. na rękę lub nawet posługujące kobiety, to instrukcja zatrzasnęła drzwi jakimkolwiek próbom narzucenia rubryk Novus Ordo tradycyjnej liturgii, uznając, że MP „odstępuje” od „obrzędów promulgowanych po 1962 r. i niezgodnych z rubrykami, które weszły w życie 1962 r.”. Innymi słowy, paradoksalnie tradycyjne rubryki są w tej chwili uznane za prawnie usankcjonowany wyjątek od obowiązującego Novus Ordo, podobnie jak Novus Ordo był wprowadzony jako wyjątek od liturgii rzymskiej.

W dalszej części instrukcja zawiera wyjaśnienie, że bierzmowanie, święcenia i Triduum mają być udostępnione w tradycyjnym rycie wszystkim, którzy ich żądają (jak również tradycyjne rytuały święceń w instytutach i stowarzyszeniach podlegających Komisji Ecclesia Dei). Co istotne, instrukcja stanowi, że Triduum powinno być dostępne nawet parafiach z Novus Ordo, nawet jeśli wiązałoby się to z powtórzeniem („nie wykluczając możliwość powtórzenia”) Triduum w tej samej parafii lub kaplicy. W ten sposób została wyeliminowana groźba, że zwolennicy Mszy tradycyjnej będą zmuszani do uczestniczenia w Triduum Novus Ordo.

Instrukcja potwierdza także, że tradycyjne Brewiarz, Pontificale i Rituale są dopuszczone instytutach i stowarzyszeniach Mszy łacińskiej. Nie wszystkie wiadomości są dobre. Szczególny niepokój budzi pkt 19 instrukcji, który stanowi, że tym, którzy szukają dostępu do tradycyjnej liturgii „nie wolno w żaden sposób popierać lub należeć do grup, które zaprzeczają ważności lub prawowitości” Novus Ordo oraz „biskupowi Rzymu jako Najwyższemu Pasterzowi Kościoła powszechnego”. Punkt ten, używający niepokojąco nieprecyzyjnej terminologii, może być wykorzystany w charakterze wyraźnie ideologicznego papierka lakmusowego. Czas pokaże, czy i w jakim stopniu to praktycznie pozbawione konkretu sformułowanie okaże się szkodliwe. Można być w tym względzie optymistą, w świetle zezwolenia udzielonego Instytutowi Dobrego Pasterza do zaangażowania się w słuszną krytykę Novus Ordo, co zresztą czynił również obecny papież jeszcze jako kard. Ratzinger.

Mniejszej wagi sprawą jest zapis, że „nowi święci i niektóre nowe prefacje mogą i powinny zostać umieszczone Mszale z 1962 r., zgodnie z przepisami, które zostaną wskazane później”. Mszał Rzymski zawsze był otwarty na włączenie nowych świąt i prefacji i, co istotne, brak jest sugestii, że kalendarz Novus Ordo lub czytania mają być wcielone do tradycyjnej liturgii.

Podsumowując, instrukcja nie jest katastrofą, której się obawialiśmy, a nawet wydaje się raczej drastycznie ograniczać przestrzeń, w której niektórzy biskupi dostrzegali możliwość manewrowania na niekorzyść MP. Oczywiście, każde prawo jest tak dobre, jak dobre jest jego wprowadzenie w życie, ale żeby się przekonać, jak będzie w tym przypadku, będziemy musieli poczekać. Dzisiejszy dzień z pewnością nie był jednak dobry dla tych, którzy mieli nadzieję, że instrukcja będzie oznaczała rewanżyzm ze strony NOM. Nie możemy nie zauważyć doniosłości zatwierdzenia dokumentu przez Ojca Świętego w uroczystość św. Piusa V.

Ogólnie rzecz biorąc możemy odetchnąć z ulgą, ale nie tracąc czujności, bo działania odwetowe przeciwko zgrozie powrotu tradycyjnej liturgii bez wątpienia nastąpią.

Źródło.

Tłumaczyła - EWJ

IV Rekolekcje Liturgiczne Mysterium fascinans

Rekolekcje odbędą się w dniach 12-14 sierpnia 2011 r. w Zembrzycach pod hasłem: „«A świątyni w nim nie dojrzałem...» (Ap 21, 22) Liturgia i rzeczy ostateczne”. Gośćmi specjalnymi będą ks. prof. Cesare Giraudo SI, wykładowca teologii liturgii na Gregorianum oraz ks. dr Jose Antonio Goñi z Pampeluny.

Wszystkie niezbędne informacje (o zapisach, cenie, wykładowcach, o tym jak dojechać do ośrodka, plan rekolekcji, etc.) znajdują się na stronie internetowej rekolekcji.

Zagwarantowanie starej Mszy wszystkim, którzy o to proszą

Za redakcją Christianitas prezentujemy robocze tłumaczenie instrukcji dotyczącej stosowania motu proporio Summorum Pontificum w Kościele Powszechnym. Podkreśliliśmy punkt dotyczący celów Summorum Pontificum. W komentarzach mediów katolickich niestety wciąż eksponowany jest cel, który jest wymieniony dopiero na trzecim miejscu, podczas gdy ignorowane są dwa pozostałe cele.

KOMISJA PAPIESKA ECCLESIA DEI

Instrukcja o stosowaniu Listu Apostolskiego motu proprio Summorum Pontificum

Jego Świątobliwości Papieża Benedykta XVI

I. Wprowadzenie

1. List apostolski motu proprio Summorum Pontificum Papieża Benedykta XVI z 7 lipca 2007, który wszedł w życie 14 września 2007, udostępnił bogactwo liturgii rzymskiej Kościołowi powszechnemu.

2. Przez to motu proprio Papież Benedykt XVI promulgował prawo powszechne dla Kościoła, z intencją nadania nowych ram normatywnych używaniu liturgii rzymskiej obowiązującej w 1962.

3. Po przypomnieniu starań Papieży o świętą liturgię i rewizję ksiąg liturgicznych, Ojciec Święty przypomina tradycyjną zasadę – uznaną od czasów niepamiętnych i która ma być koniecznie zachowana w przyszłości – zgodnie z którą “każdy Kościół partykularny powinien być w zgodzie z Kościołem powszechnym, nie tylko co do doktryny wiary i znaków sakramentalnych, lecz także co do zwyczajów powszechnie przyjętych z nieprzerwanej tradycji apostolskiej. Należy je zachowywać nie tylko po to, aby uniknąć błędów, lecz po to, by przekazywać integralność wiary, ponieważ reguła modlitwy Kościoła odpowiada jego regule wiary”[1].

4. Namiestnik Apostolski przypomina ponadto Biskupów Rzymu, którzy są najbardziej zasłużeni w tym dziele – zwłaszcza świętego Grzegorza Wielkiego i świętego Piusa V. Papież podkreśla również, że wśród świętych ksiąg liturgicznych szczególną rolę odegrało Missale Romanum i że w ciągu wieków podlegało ono aktualizacjom aż po błogosławionego Papieża Jana XXIII. Następnie, w związku z reformą liturgiczną po Soborze Watykańskim II, Paweł VI w roku 1970 zaaprobował nowy Mszał Rzymski przewidziany do użytku Kościoła obrządku łacińskiego, który następnie został przełożony na wiele języków, a którego trzecie wydanie typiczne promulgował w roku 2000 Jan Paweł II.

5. Wielu wiernych, ukształtowanych w duchu form liturgicznych poprzedzających Sobór Watykański II, wyrażało żywe pragnienie zachowania dawnej tradycji. Dlatego poprzez specjalny indult Quattuor abhinc annos, wydany w 1984 przez Świętą Kongregację Kultu Bożego, Papież Jan Paweł II zezwolił pod pewnymi warunkami na wznowienie używania Mszału Rzymskiego promulgowanego przez błogosławionego Jana XXIII. Ponadto, wraz z motu proprio Ecclesia Dei z 1988 Papież Jan Paweł II wezwał Biskupów, aby hojnie udzielali tego pozwolenia wszystkim wiernym, którzy o to proszą. Podobnie Papież Benedykt XVI w motu proprio Summorum Pontificum wskazał kilka zasadniczych kryteriów dotyczących zachowywania usus antiquior rytu rzymskiego , które wypada tu przypomnieć.

6.Tekst Mszału Rzymskiego promulgowanego przez Papieża Pawła VI oraz teksty należące do ostatniej edycji Jana XXIII są dwiema formami liturgii rzymskiej nazywanymi odpowiednio “zwyczajną” i “nadzwyczajną”. Chodzi tu zatem o dwa zwyczaje jednego rytu rzymskiego, które stoją obok siebie. Albowiem obie formy są wyrazem jedynego “prawa modlitwy” (lex orandi) Kościoła. Ze względu na swoją starożytność i czcigodność forma nadzwyczajna musi być zachowywana z należnym jej honorem.

7. Motu proprio Summorum Pontificum towarzyszy list Ojca Świętego do Biskupów, opublikowany tego samego dnia (7 lipca 2007) i przedstawiający szersze objaśnienia na temat słuszności i potrzeby samego motu proprio: chodziło bowiem o wypełnienie istniejącej próżni poprzez nadanie nowych ram normatywnych używaniu liturgii rzymskiej obowiązującej w 1962.
Ramy te narzucały się szczególnie przez to, że w chwili wprowadzenia nowego mszału nie wydawało się konieczne wydawanie dyspozycji mających regulować używanie liturgii obowiązującej w 1962. Ze względu na wzrost liczby tych, którzy proszą o możliwość używania formy nadzwyczajnej, stało się konieczne wydanie pewnych norm w tym przedmiocie.
Papież Benedykt XVI stwierdza przede wszystkim: “Nie ma żadnej sprzeczności między jednym i drugim wydaniem Missale Romanum. Dzieje liturgii są zbudowane ze wzrastania i postępu, nigdy z zerwania. To, co było święte dla wcześniejszych pokoleń, pozostaje wielkie i święte dla nas, i nie może nagle okazać się całkowicie zakazane, lub wręcz uznane za niegodziwe”[2].

8. Motu proprio Summorum Pontificum stanowi znaczący wyraz magisterium Biskupa Rzymu i właściwej mu posługi [munus] – regulowania i porządkowania świętej liturgii Kościoła[3] – oraz przejawia troskę Namiestnika Chrystusowego i Pasterza Kościoła powszechnego[4]. Jego celem jest:

a) ofiarowanie wszystkim wiernym liturgii rzymskiej w usus antiquior, jako skarbu do najstaranniejszego zachowania;

b) zagwarantowanie i realne zapewnienie używania nadzwyczajnej formy wszystkim tym, którzy tego pragną – w takim rozumieniu, że używanie liturgii rzymskiej obowiązującej w 1962 jest prawem danym dla dobra wiernych, a więc ma być interpretowane w sensie przychylnym dla wiernych, którzy są jego głównymi adresatami;

c) sprzyjać pojednaniu wewnątrz Kościoła.

II. Kompetencje Komisji Papieskiej Ecclesia Dei
9. Najwyższy Pasterz udzielił Komisji Papieskiej Eclesia Dei zwyczajnej władzy wikariusza w sprawach leżących w jej kompetencjach, w szczególności nadzoru nad wprowadzaniem w życie postanowień motu proprio Summorum Pontificum (por. art. 12).

10. par. 1. Komisja Papieska wykonuje swoją władzę, poza kompetencjami przyznanymi przez papieża Jana Pawła II i potwierdzonymi przez papieża Benedykta XVI (por. art. 12-12), także poprzez decydowanie w sprawach rekursów wniesionych do niej zgodnie z przepisami, jako hierarchiczny przełożony, przeciwko jakimkolwiek możliwym decyzjom administracyjnym Ordynariusza, które okazałyby się niezgodne z motu proprio.

par. 2. Dekrety, którymi Komisja Papieska rozstrzyga rekursy, mogą być zaskarżane ad normam iuris przed Najwyższym Trybunałem Sygnatury Apostolskiej.

11. Po uzyskaniu zgody Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Komisja Papieska Ecclesia Dei, będzie odpowiadała za nadzór nad przyszłymi wydaniami tekstów liturgicznych dotyczących formy nadzwyczajnej rytu rzymskiego

III. Przepisy szczegółowe
12. W następstwie ankiety przeprowadzonej wśród Biskupów z całego świata i ze względu na zagwarantowanie poprawnej interpretacji oraz właściwego zastosowania motu proprio Summorum Pontificum, Komisja Papieska na mocy władzy jej udzielonej oraz swych uprawnień, wydaje niniejszą Instrukcję, zgodnie z kanonem 34 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Kompetencje Biskupów Diecezjalnych
13. Zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego[5] Biskupi diecezjalni mają czuwać nad zagwarantowaniem dobra wspólnego w dziedzinie liturgii i do czynienia tego w ten sposób, aby wszystko odbywało się godnie, w pokoju i ze spokojem, zawsze w zgodzie z intencją Biskupa Rzymu jasno wyrażoną przez motu proprio Summorum Pontificum[6]. W przypadku sporu lub uzasadnionej wątpliwości w przedmiocie celebracji w formie nadzwyczajnej sąd jest zastrzeżony dla Komisji Papieskiej.

14. Jest zadaniem biskupa diecezjalnego podjęcie wszelkich koniecznych środków dla zapewnienia należytego szacunku dla nadzwyczajnej formy Rytu Rzymskiego, zgodnie z motu proprio Summorum Pontificum

Coetus fidelium (por. motu proprio Summorum Pontifcum, art. 5 par. 8)
15. Grupa wiernych może być określona jako trwale istniejąca (“stabiliter existens”) zgodnie z sensem art. 5, par. 1 motu proprio Summorum Pontificum wówczas, gdy składa się z osób należących do określonej parafii, które, nawet już po opublikowaniu motu proprio Summorum Pontificum łączą się z powodu swej czci dla Liturgii w usus antiquior i które proszą, by mogła ona być celebrowana w kościele parafialnym, w oratorium albo kaplicy. Taka grupa może składać się również z osób należących do różnych parafii lub diecezji, które gromadzą się w powyższym celu w konkretnym kościele parafialnym, kaplicy albo oratorium.

16. W przypadku kapłana, który pojawia się okazjonalnie w kościele parafialnym z pewną liczbą wiernych i pragnie celebrować Mszę w formie nadzwyczajnej, jak przewidziane jest przez artykuły 2 i 4 motu proprio Summorum Pontificum, proboszcz albo rektor kościoła, albo kapłan odpowiedzialny jest upoważniony do udzielenia pozwolenia na taką celebrację, biorąc jednak pod uwagę rozkład celebracji liturgicznych w tym kościele.

17. Par. 1 W rozstrzyganiu konkretnych przypadków proboszcz, rektor albo kapłan odpowiedzialny za kościół ma się kierować roztropnością, powodowany pasterską gorliwością i duchem hojnej gościnności.

par. 2 Jeśli grupa składa się z niewielu wiernych, należy zwrócić się do Ordynariusza miejsca o wskazanie kościoła, w którym wierni ci mogliby się gromadzić na takich celebracjach, aby zaangażowane uczestnictwo mogło stać się łatwiejsze, a celebracja Mszy świętej godniejsza.

18. Również w sanktuariach i miejscach pielgrzymkowych możliwość celebracji Mszy w formie nadzwyczajnej ma być oferowana grupom pielgrzymów, którzy o to poproszą (por. motu proprio Summorum Pontificum, art. 5, par. 3), jeśli jest zdatny kapłan.

19. Wierni, którzy proszą o Msze św. w formie nadzwyczajnej, nie mogą w żaden sposób popierać albo należeć do grup, które okazują się być przeciwko ważności bądź prawomocności Mszy św. i Sakramentów celebrowanych w formie zwyczajnej albo przeciwko Biskupowi Rzymu jako Najwyższemu Pasterzowi Kościoła Powszechnego.

Sacerdos idoneus (zdatny kapłan) (por. motu proprio Summorum Pontificum art. 5, par. 4)
20. W odniesieniu do kwestii koniecznych wymagań wobec kapłana, aby był uznany za zdatnego do celebrowania Mszy w formie nadzwyczajnej stanowi się co następuje:

a. Każdy kapłan katolicki, któremu nie jest to zabronione przez Prawo Kanoniczne[7], ma być uważany za zdatnego do celebrowania Mszy św. w formie nadzwyczajnej.

b. Co się tyczy łaciny, konieczne jest, aby kapłan mający celebrować potrafił wypowiadać słowa poprawnie i rozumiał ich znaczenie.

c. Jeśli chodzi o umiejętność odprawiania rytu, za zdatnych uważa się tych kapłanów, którzy z własnej woli przystępują do celebrowania według formy nadzwyczajnej, i tych, którzy czynili to w przeszłości.

21. Usilnie prosi się Ordynariuszy o zapewnienie kapłanom okazji uzyskania adekwatnego przygotowania do odprawiania liturgii w formie nadzwyczajnej. Dotyczy to zwłaszcza Seminariów, gdzie przyszli kapłani powinni otrzymać odpowiednia formację, włącznie z nauką łaciny[8], oraz – jeżeli okoliczności za tym przemawiają – możliwość nauki formy nadzwyczajnej rytu rzymskiego.

22. W diecezjach bez zdatnego kapłana Biskupi diecezjalni mogą poprosić o współpracę kapłanów z Instytutów erygowanych przez Papieską Komisję Ecclesia Dei - zarówno w celebrowaniu, jak i nawet w nauczaniu celebrowania.

23. Prawo celebrowania Mszy sine populo, czyli z uczestnictwem jedynie ministranta, w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego jest udzielone przez motu proprio każdemu kapłanowi świeckiemu lub zakonnemu (por. motu proprio Summorum Pontificum, art. 2). Na te celebracje kapłani nie potrzebują zatem, według motu proprio Summorum Pontificum, żadnego osobnego zezwolenia od swego Ordynariusza lub przełożonego.

Dyscyplina liturgiczna i kościelna
24. Księgi liturgiczne nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego mają być używane w takim kształcie, w jakim zostały promulgowane. Wszyscy, którzy pragną celebrować w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego, muszą znać odpowiednie rubryki i są zobowiązani do poprawnego ich przestrzegania.

25. Nowi święci i niektóre spośród nowych prefacji mogą i powinny być dodane do mszału z 1962 r.[9] zgodnie z rozporządzeniami, które zostaną wydane w przyszłości.

26. Zgodnie z tym, co jest przewidziane przez artykuł 6 motu proprio Summorum Pontificum, czytania w Mszach według mszału z 1962 r. mogą być wykonywane albo wyłącznie po łacinie, albo po łacinie i następnie w języku narodowym, albo, w mszach czytanych, wyłącznie w języku narodowym.

27. Jeśli chodzi o normy dyscyplinarne związane z celebracją, stosuje się dyscyplinę kościelną zawartą w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r.

28. Ponadto, na mocy swojego charakteru jako prawa specjalnego, motu proprio Summorum Pontificum w swoim własnym zakresie znosi wszystkie przepisy prawa, związane ze świętymi obrzędami, promulgowane po 1962 r. nie dające się zastosować do rubryk ksiąg liturgicznych obowiązujących w 1962 r.

Bierzmowanie i udzielanie Święceń
29. Pozwolenie na użycie starszej formuły obrzędu bierzmowania zostało potwierdzone przez motu proprio Summorum Pontificum (art. 9, par. 2). Tak więc w formie nadzwyczajnej nie jest konieczne użycie nowszej formuły papieża Pawła VI, która znajduje się w Ordo Confirmationis.

30. Jeśli chodzi o tonsurę, niższe święcenia i subdiakonat, motu proprio Summorum Pontificum nie wprowadza żadnej zmiany w dyscyplinie Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. W konsekwencji w instytutach życia konsekrowanego i stowarzyszeniach życia apostolskiego, które podlegają Papieskiej Komisjii Ecclesia Dei, każdy, kto złożył uroczyste śluby albo na stałe został włączony do kapłańskiego instytutu życia apostolskiego, zostaje inkardynowany jako duchowny w instytucie albo stowarzyszeniu po otrzymaniu święceń diakonatu, w zgodzie z kan. 226, par. 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

31. Jedynie w instytutach życia konsekrowanego i stowarzyszeniach życia apostolskiego podlegających Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, oraz tam, gdzie zachowuje się używanie ksiąg liturgicznych formy nadzwyczajnej, dozwolone jest użycie Pontificale Romanum z 1962 r. przy udzielaniu wyższych i niższych święceń.

Breviarium Romanum
32. Art. 9 par. 3 motu proprio Summorum Pontificum daje duchownym prawo używania brewiarza (Breviarium Romanum) obowiązującego w 1962 r., który powinien być odmawiany w całości i po łacinie.

Święte Triduum
33. Jeśli jest zdatny kapłan, grupa wiernych przywiązana do wcześniejszej tradycji liturgicznej może również celebrować święte Triduum w formie nadzwyczajnej. W przypadku, gdy nie byłoby kościoła lub oratorium przeznaczonego wyłącznie dla tych celebracji, proboszcz lub Ordynariusz mają podjąć decyzje najprzychylniejsze dobru dusz, w porozumieniu z kapłanem, nie wykluczając możliwości powtórzenia celebracji świętego Triduum w tym samym kościele.

Ryty własne zakonów
34. Dozwolone jest używanie ksiąg liturgicznych właściwych dla zakonów i obowiązujących w 1962 r.

Pontificale Romanum i Rituale Romanum
35. Zgodnie z n. 28 niniejszej Instrukcji i z zachowaniem tego, co jest przepisane przez n. 31, dozwolone jest używanie Pontyfikału Rzymskiego i Rytuału Rzymskiego, a także Ceremoniału Biskupów, obowiązujących w 1962.

W trakcie audiencji w dniu 8 kwietnia 2011, udzielonej Kardynałowi Przewodniczącemu Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, Najwyższy Pasterz Benedykt XVI zaaprobował niniejszą Instrukcję i polecił jej opublikowanie.

Dan w Rzymie, w siedzibie Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, 30 kwietnia 2011, we wspomnienie świętego Piusa V.

Kard. William Levada,

Przewodniczący

ks. prałat Guido Pozzo,

Sekretarz

Uroczystość w Koszutach Małych

W II Niedzielę po Wielkanocy, w święto św. Stanisława Biskupa i Męczennika, dnia 8 maja Roku Pańskiego 2011 w kościele pw. św. Bartłomieja w Koszutach Małych została odprawiona Msza Święta Śpiewana o godz. 15.00. Celebransem był o. Tomasz Pirschel MIC (Marianin). Okazją szczególną była 401 rocznica objawień Sługi Bożego o. Juliusza Mancinellego kiedy to N.M.P objawiła się mu i powiedziła aby nazywać ją królową Polski. Patronat nad wydarzeniem objęło Societas Maior Polonia Pro Missa Tridentina. Szczegóły na odnowionym adresie strony:

http://www.tradycja-poznan.info.pl/



Msze Święte w rycie klasycznym w Koszutach Małych koło Słupcy odprawiane są zawsze w II i ostatnią niedzielę miesiąca o godz 15.00. Wyjątkowo w maju Msza Św. z ostatniej niedzieli będzie odprawiona w czwartą, tj. dnia 22 maja w niedzielę o 15.00. Celebransem będzie o. Marcin Kostka OSSPE.

Msza trydencka w Białostockim Seminarium Duchownym

We wtorek, 10 maja br., w ramach IX Podlaskiego Festiwalu Nauki i Sztuki, w Archidiecezjalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Białymstoku sprawowana była Msza Święta w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego, tzw. Msza Trydencka. Celebransem był ks. dr Marian Strankowski, wykładowca języków klasycznych i diecezjalny duszpasterz wiernych przywiązanych do tradycji łacińskiej. Za służbę przy ołtarzu odpowiedzialni byli alumni, którzy posługują do Mszy Trydenckiej odprawianej w Starym Kościele, natomiast oprawę muzyczną zapewniła Schola Gregoriana Sancti Casimiri.

W homilii celebrans podkreślił, że Msza Św. w formie nadzwyczajnej nie może być alternatywą dla nowej Mszy, odprawianej powszechnie w naszych kościołach, ale obie formy są czymś komplementarnym, ubogacają i uzupełniają siebie nawzajem. Wspomniał też, że liturgia, szczególnie ta w starszej formie, wymaga naszego intelektualnego zaangażowania oraz otwarcia naszego serca na przychodzącego Boga.


Więcej zdjęć w galerii.

Instrukcja do Summorum Pontificum w tym tygodniu

Serwis New Liturgical Movement informuje za stroną Stolicy Apostolskiej:

W piątek 13 maja 2011 roku Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej opublikuje instrukcję Universæ Ecclesiæ przygotowaną przez Komisję Ecclesia Dei. Instrukcja dotyczy implementacji motu proprio Summorum Pontificum ogłoszonego przez Ojca Świętego Benedykta XVI. Instrukcja będzie wydana w popołudniowej edycji Osservatore Romano z dnia 14 maja.

Tekst instrukcji będzie opublikowany w języku łacińskim, włoskim, francuskim, niemieckim, hiszpańskim i portugalskim. Będzie dostepny o godzinie 10 w piatek 13 maja dla dziennikarzy. Do godziny 12 nie powinien być ujawniany. Do instrukcji zostanie dołączona nota redakcyjna (wł. una Nota redazionale).

Jeśli nie zrobią tego wkrótce inne media, nasza redakcja zadba o rychły przekład Universæ Ecclesiæ na język polski.

Trwa akcja promocyjna letniego zjazdu integracyjnego Tradicamp 2011

W każdą niedzielę, aż do rozpoczęcia zjazdu wolontariusze Tradicamp odwiedzają środowiska tradycyjne na terenie całego kraju.
W minioną niedzielę 1 maja br. wolontariusze Tradicamp ponownie zawitali do wielu miejsc celebracji Mszy Świętej w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego. Foldery informacyjne dotyczące tegorocznej edycji zjazdu rozdawane były między innymi w Bytomiu, Bielsku-Białej, Opolu i Wrocławiu. Tamtejszym środowiskom i ich duszpasterzom organizatorzy serdecznie dziękują za życzliwe przyjęcie oraz żywe zainteresowanie. Wierni chętnie pozyskiwali foldery, otrzymując szczegółowe informacje od wolontariuszy. Ze wstępnych analiz wynika, że już teraz, na dwa miesiące przed rozpoczęciem imprezy, Tradicamp cieszy się jeszcze większym zainteresowaniem niż w roku ubiegłym.
Do odwiedzenia pozostało jeszcze wiele środowisk, organizatorzy dokładają jednak wszelkich starań, aby dotrzeć do jak największej grupy wiernych. Zapraszając do wzięcia udziału w zjeździe wolontariusze służą pomocą i dodatkowymi informacjami zainteresowanym osobom.
W kolejną niedzielę tj. 8 maja akcja promocyjna odbędzie się w Poznaniu (na Wildzie i u oo. Franciszkanów), w Koszutach Małych, Pniewach a także w dwóch podwarszawskich miejscowościach: Brwinowie i Józefowie.
Zachęcamy do pobierania folderów informacyjnych oraz do zadawania pytań wolontariuszom Tradicamp.

Warsztaty „Monodia w mono-składzie” - siła męskiej modlitwy

Fundacja Dominikański Ośrodek Liturgiczny oraz Schola parafii św. Józefa w krakowskim Podgórzu zapraszają na warsztaty chorału gregoriańskiego i pieśni tradycyjnej dla mężczyzn pt. „Monodia w monoskładzie”. Odbędą się one w dniach 13-15 maja w Krakowie.

Warsztaty to niepowtarzalna okazja do poznania tradycyjnego śpiewu w jedynie męskim składzie. Zapraszamy wszystkich, którzy chcą poznawać i rozwijać wrażliwość na modlitwę śpiewaną, wypływającą z wielowiekowej tradycji Kościoła.

Celem warsztatów jest przedstawienie chorału gregoriańskiego i pieśni dawnej jako śpiewu liturgicznego, który może przemieniać serca i prowadzić do Boga, szczególnie w mocnym, męskim wydaniu. Wiele się w ostatnim czasie mówi o chorale i śpiewie tradycyjnym w liturgii. Jak jednak mądrze stosować trudne i długie śpiewy w codziennej liturgii naszych parafii? Jaki jest ich sens i cel? Warsztaty to próba podjęcia tej tematyki, aktualnej i bardzo ważnej z liturgicznego punktu widzenia.

W pierwszej części spotkań razem z Adamem Strugiem uczestnicy będą poznawać siłę i piękno tkwiące w pieśniach tradycyjnych. Zakończy się ona prawdziwie męską majówką oraz sobotnią mszą świętą, opartą na jednej z polskich pieśni mszalnych. W świat fascynacji chorałem gregoriańskim wprowadzać ich będzie Sławomir Witkowski wraz ze Scholą Cantorum Minorum Chosoviensis. Sobotnie śpiewy zakończą się solidnie odśpiewanym Matutinum w trzech nokturnach. Punktem kulminacyjnym części poświęconej chorałowi będzie niedzielna Msza św. gregoriańska. Warsztaty to także nauka modlitwy. Szereg konferencji wygłosi dominikanin o. Stanisław Nowak, który będzie nauczał o modlitwie śpiewem tradycyjnym. Po zajęciach będziemy więc praktykować modlitwę, jak najlepiej i jak najpiękniej.

Zaproszeni są mężczyźni – kantorzy, organiści, kapłani, dyrygenci, członkowie schol i chórów. Nie trzeba znać nut ani łaciny. Należy natomiast zapisać się jak najszybciej, najpóźniej do 10 maja 2011 r., używając formularza (dostępny jest na stronie www.liturgia.pl/warsztaty/mono).

Zajęcia odbędą się w Krakowie, w auli bł. Jakuba przy ul. Franciszkańskiej 4. Koszt warsztatów wynosi 90 zł, zawiera śniadania i kolacje, nie zawiera kosztu noclegów. Minimalny wiek uczestników - 16 lat. Dla pierwszych dwudziestu uczestników przewidziany jest bezpłatny gościnny nocleg u członków scholi parafii św. Józefa. Ilość miejsc ograniczona, decyduje kolejność zgłoszeń.

Wszelkie pytania dotyczące warsztatów można kierować na adres: warsztaty-mono@liturgia.pl

Wiadomość nadesłana przez Dominikański Ośrodek Liturgiczny.