Dziś wieczorem [tekst pochodzi z 13 stycznia br.] w ciszy i spokoju – lecz w pełni piękna i blasku Mszy św. – zmieniło się oblicze angielskiego chrześcijaństwa. Pierwszych trzech [byłych anglikanów] przyjęło święcenia dla ordynariatu na wyspach – co jest kolejnym krokiem ku wypełnieniu Chrystusowej modlitwy– aby wszyscy byli jedno.
John Broadhurst, Andrew Burnham i Keith Newton to ludzie odwagi i wielkiej prawości, którzy zaledwie przed kilkoma dniami porzucili stare życie, by podążyć za Chrystusowym wezwaniem i podjąć wielkie wyzwanie wyłożone przez Ojca Świętego w Konstytucji Apostolskiej Anglicanorum coetibus. Ludzie ci, teraz już w pełnej komunii Kościoła Katolickiego, porzucili wszystko co było im dane i poddali się pokornie „cichej rektyfikacji” swoich święceń – jak wyraził się Aidan Nichols.
Nie da się opisać głębi tego wydarzenia.
Klerycy i obsługa Allen Hall przywitali nas wszystkich bardzo serdecznie i uczynili wszystko, by nas godnie przyjąć zarówno w kościele jak i w refektarzu.
Msza św. rozpoczęła się słowami pieśni Firmly I believe and Truly (wierzę prawdziwie i z pełnym przekonaniem) do słów bł. kard. Newmana podczas gdy koncelebranci podążali w szeregu za kandydatami do kaplicy, a za nimi delegat episkopatu, bp Alan Hopes. Ołtarz, choć prosty, urządzono w tzw. [papieskim] ‘porządku benedyktyńskim’ z krzyżem pośrodku. W ramach części stałych odśpiewano Mszę św. VIII anielską (Missa de Angelis), zaś śpiew wspomagała solidna schola z Allen Hall. Ewangelię odczytał młody diakon, który (o ile mnie pamięć nie myli) odczytywał ewangelię na Mszy papieskiej w Katedrze Westminsterskiej, po czym przystąpiono do ad sum – wzywania kandydatów, ich przedstawienia, elekcji i aprobaty.
Solidną homilię wygłosił ks. Tony Philpott (jak mniemam), po czym kandydaci zostali przeegzaminowani przez biskupa i dokonali przyrzeczeń szacunku i posłuszeństwa ordynariuszowi (bez odniesienia do tego, kto miałby nim obecnie być...
Gdy kandydaci położyli się w prostracji wzdłuż nawy kościoła odśpiewano pięknie litanię do Wszystkich Świętych (równie pięknie jak uczynił to ks. Trundle na moich święceniach diakonatu!). Po nałożeniu rąk i modlitwie konsekracji nowi diakoni zostali przyodziani w szaty w czasie śpiewu Veni creator (po łacinie wg chorału).
Diakoni otrzymali następnie ewangeliarze i przekazali sobie nawzajem pocałunek pokoju. Dk. Keith Newton przygotował ołtarz, zaś dk. Andrew Burnham i dk. John Broadhurst pomogli bp Alanowi Hopesowi przy otrzymywaniu darów od swoich małżonek.
Następnie nad postaciami eucharystycznymi odmówiono Pierwszą Modlitwę Eucharystyczną i Kanon Rzymski – co miało miejsce w koncelebrze, w której udział wzięli m. in. ks. Peter Geldard, ks. Mark Woodruff, ks. Daniel Seward Kong. Orat., ks. Marcus Stock, ks. Stephen Wang. Dk. Burnham podniósł kielich, zaś dk. Broadhurst rozdawał Ciało Pańskie koncelebransom. W czasie Komunii św. zgromadzeni odśpiewali hymn Soul of my Saviour (Dusza mojego Zbawiciela) [z XIV w.], zaś schola wykonała Panis Angelicus Cesara Francka.
Przed zakończeniem Mszy św. [małżonki wyświęconych] Cathy Burnham, Judy Broadhurst i Gill Newton wystąpiły, by otrzymać specjalne błogosławieństwo, ażeby wspomagać duchownych w ich służbie, po czym biskup udzielił pontyfikalnego błogosławieństwa a dk. Deacon Burnham odśpiewał słowa rozesłania z Mszy XI Orbis Factor po łacinie – naprawdę pięknie! W czasie procesji na wyjście odśpiewano [VII-wieczny] hymn Christ is made the sure foundation (Chrystus prawdziwym fundamentem).
Uroczystość była wspaniała i wzruszająca. Wicerektor seminarium ks. Roger Taylor wręczył nowym diakonom spinki do mankietów z Allen Hall i poprowadził znakomite wykonanie pieśni seminaryjnej – przy współudziale świetnych tenorów w rzymskich kołnierzach.
Więcej zdjęć można znaleźć tutaj.
Tłumaczenie: Anna Kaźmierczak za http://sevenoaks.blogspot.com/
John Broadhurst, Andrew Burnham i Keith Newton to ludzie odwagi i wielkiej prawości, którzy zaledwie przed kilkoma dniami porzucili stare życie, by podążyć za Chrystusowym wezwaniem i podjąć wielkie wyzwanie wyłożone przez Ojca Świętego w Konstytucji Apostolskiej Anglicanorum coetibus. Ludzie ci, teraz już w pełnej komunii Kościoła Katolickiego, porzucili wszystko co było im dane i poddali się pokornie „cichej rektyfikacji” swoich święceń – jak wyraził się Aidan Nichols.Nie da się opisać głębi tego wydarzenia.
Klerycy i obsługa Allen Hall przywitali nas wszystkich bardzo serdecznie i uczynili wszystko, by nas godnie przyjąć zarówno w kościele jak i w refektarzu.
Msza św. rozpoczęła się słowami pieśni Firmly I believe and Truly (wierzę prawdziwie i z pełnym przekonaniem) do słów bł. kard. Newmana podczas gdy koncelebranci podążali w szeregu za kandydatami do kaplicy, a za nimi delegat episkopatu, bp Alan Hopes. Ołtarz, choć prosty, urządzono w tzw. [papieskim] ‘porządku benedyktyńskim’ z krzyżem pośrodku. W ramach części stałych odśpiewano Mszę św. VIII anielską (Missa de Angelis), zaś śpiew wspomagała solidna schola z Allen Hall. Ewangelię odczytał młody diakon, który (o ile mnie pamięć nie myli) odczytywał ewangelię na Mszy papieskiej w Katedrze Westminsterskiej, po czym przystąpiono do ad sum – wzywania kandydatów, ich przedstawienia, elekcji i aprobaty.
Solidną homilię wygłosił ks. Tony Philpott (jak mniemam), po czym kandydaci zostali przeegzaminowani przez biskupa i dokonali przyrzeczeń szacunku i posłuszeństwa ordynariuszowi (bez odniesienia do tego, kto miałby nim obecnie być...
Gdy kandydaci położyli się w prostracji wzdłuż nawy kościoła odśpiewano pięknie litanię do Wszystkich Świętych (równie pięknie jak uczynił to ks. Trundle na moich święceniach diakonatu!). Po nałożeniu rąk i modlitwie konsekracji nowi diakoni zostali przyodziani w szaty w czasie śpiewu Veni creator (po łacinie wg chorału).
Diakoni otrzymali następnie ewangeliarze i przekazali sobie nawzajem pocałunek pokoju. Dk. Keith Newton przygotował ołtarz, zaś dk. Andrew Burnham i dk. John Broadhurst pomogli bp Alanowi Hopesowi przy otrzymywaniu darów od swoich małżonek.
Następnie nad postaciami eucharystycznymi odmówiono Pierwszą Modlitwę Eucharystyczną i Kanon Rzymski – co miało miejsce w koncelebrze, w której udział wzięli m. in. ks. Peter Geldard, ks. Mark Woodruff, ks. Daniel Seward Kong. Orat., ks. Marcus Stock, ks. Stephen Wang. Dk. Burnham podniósł kielich, zaś dk. Broadhurst rozdawał Ciało Pańskie koncelebransom. W czasie Komunii św. zgromadzeni odśpiewali hymn Soul of my Saviour (Dusza mojego Zbawiciela) [z XIV w.], zaś schola wykonała Panis Angelicus Cesara Francka.
Przed zakończeniem Mszy św. [małżonki wyświęconych] Cathy Burnham, Judy Broadhurst i Gill Newton wystąpiły, by otrzymać specjalne błogosławieństwo, ażeby wspomagać duchownych w ich służbie, po czym biskup udzielił pontyfikalnego błogosławieństwa a dk. Deacon Burnham odśpiewał słowa rozesłania z Mszy XI Orbis Factor po łacinie – naprawdę pięknie! W czasie procesji na wyjście odśpiewano [VII-wieczny] hymn Christ is made the sure foundation (Chrystus prawdziwym fundamentem).
Uroczystość była wspaniała i wzruszająca. Wicerektor seminarium ks. Roger Taylor wręczył nowym diakonom spinki do mankietów z Allen Hall i poprowadził znakomite wykonanie pieśni seminaryjnej – przy współudziale świetnych tenorów w rzymskich kołnierzach.
Więcej zdjęć można znaleźć tutaj.
Tłumaczenie: Anna Kaźmierczak za http://sevenoaks.blogspot.com/
