Zamieszczamy opinię znanego niemieckiego kanonisty ks. dr. Gero Weishaupta, na temat włączenienia Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei” do Kongregacji Nauki Wiary. Stanowi ona tłumaczenie tekstu, który ukazał się na stronach kathnews.de.
Po tym jak 30 czerwca 1988 roku arcybiskup Marcel Lefebvre udzielił święceń biskupich nie mając przy tym mandatu papieskiego, i po prawnie zaciągniętej oraz stwierdzonej ekskomunice, papież Jan Paweł II utworzył 2 lipca 1988 roku mocą motu proprio „Ecclesia Dei” Papieską Komisję o tej samej nazwie. Jej zadanie miało polegać na współpracy z biskupami, dykasteriami Kurii Rzymskiej oraz grupami związanymi ze schizmą w celu „ułatwienia pełnej komunii kościelnej kapłanom, seminarzystom, wspólnotom zakonnym i poszczególnym ich członkom dotychczas w różny sposób związanymi z Konfraternią założoną przez abpa Lefebvre'a, którzy pragną pozostać w jedności z Następcą św. Piotra w Kościele katolickim.”
Zgodnie z artykułem 14 motu proprio „Summorum Pontificum” z 7 lipca 2008 roku Papieska Komisja „Ecclesia Dei” ma kontynuować to zadanie. Motu proprio „Ecclesia Dei” dodatkowo normalizowało skład Komisji z kardynałem przewodniczącym i innymi członkami Kurii Rzymskiej, przekazując jednak ustanawianie norm urzędowych oraz norm postępowania późniejszemu ustawodawstwu. Artykuł 11 motu proprio „Summorum Pontificum” ustala, że te regulacje zostają zniesione.
Po zdjęciu przez papieża Benedykta XVI w dniu 21 stycznia 2009 ekskomuniki z czterech biskupów – wyświęconych bez mandatu papieskiego 30 czerwca 1988 przez arcybiskupa Marcela Lefebvre – w niecałe 2 miesiące później obwieścił on w liście z 10 marca 2009 skierowanym do wszystkich biskupów Kościoła katolickiego, iż zamierza połączyć „w przyszłości Papieską Komisję „Ecclesia Dei” – instytucję od 1988 r. kompetentną w odniesieniu do tych wspólnot i osób, które wywodząc się z Bractwa Św. Piusa X czy podobnych zgromadzeń, pragną powrócić do pełnej jedności z Papieżem – z Kongregacją Nauki Wiary. W ten sposób staje się jasne, że problemy, które obecnie należy podjąć, mają zasadniczo charakter doktrynalny i dotyczą nade wszystko akceptacji Soboru Watykańskiego II oraz posoborowego nauczania papieży. Organizmy kolegialne, z którymi Kongregacja bada pojawiające się problemy (zwłaszcza zwyczajowe środowe spotkania kardynałów czy doroczne lub zwoływane co dwa lata sesje plenarne) zapewniają zaangażowanie w podejmowanie decyzji prefektów poszczególnych rzymskich kongregacji oraz przedstawicieli światowego episkopatu.
Papież rzeczywiście dokonał włączenia Komisji „Ecclesia Dei” do Kongregacji Nauki Wiary poprzez swoje motu proprio „Ecclesiae unitatem”, podpisane 2 lipca 2009 roku. Owe motu proprio ustala nową strukturę oraz rozszerzone zadania Komisji. Prefekt Kongregacji Nauki Wiary jest zarazem przewodniczącym Komisji „Ecclesia Dei”. Pomaga mu sekretarz wspierany przez innych urzędników. Zadaniem przewodniczącego, wspomaganego przez sekretarza, jest przekazywanie przypadków i kwestii natury doktrynalnej odpowiednim instancjom Kongregacji i pozostawianie ich decyzji Papieża.
Wraz z wcieleniem Komisji „Ecclesia Dei” do Kongregacji Nauki Wiary, której prefekt jest jednocześnie jej przewodniczącym, Komisja „Ecclesia Dei” przestała być samodzielną jednostką Kurii Rzymskiej, gdyż jest teraz podporządkowana Kongregacji Nauki Wiary, a tym samym jest teraz specjalną Komisją tej Kongregacji. W obrębie struktury Kongregacji Nauki Wiary Komisja jest odtąd organem, który intensywniej – niż jak było przedtem – zajmuje się doktrynalnymi kwestiami na polu dialogu z Bractwem Kapłańskim Św. Piusa X.
Jednocześnie Komisja „Ecclesia Dei” nadal pozostaje odpowiedzialna za wdrażanie motu proprio „Summorum Pontificum”, jak to jednoznacznie określa Benedykt XVI w 14. artykule motu proprio: „Papieska Komisja "Ecclesia Dei", powołana przez Jana Pawła II w roku 1988, nie przestaje pełnić swego zadania.” Następny artykuł mówi: „A sama Komisja, obok kompetencji, jakie już posiada, sprawować będzie władzę Stolicy Apostolskiej, czuwając nad przestrzeganiem i wprowadzaniem w życie tych rozporządzeń.” W związku z tym funkcją Komisji będzie, jak ma to miejsce dotychczas, bycie partnerem w dialogu oraz ewentualną instancją, do której mogą wpływać zażalenia w razie trudności w wdrażaniu motu proprio „Summorum Pontificum” w kościołach partykularnych. Toteż wszelkie kwestie oraz wnioski będzie można kierować nadal do Komisji. Podobnie będzie ona spełniać zadania powierzone jej w motu proprio „Ecclesia Dei” Jana Pawła II, polegające na pozostawaniu punktem kontaktowym Kurii Rzymskiej z tradycyjnymi wspólnotami.
O ile jednak powstają kwestie natury doktrynalnej, co jest zrozumiałe w kontekście dialogu z Bractwem Kapłańskim Św. Piusa X – jak to wynika z papieskiego listu do biskupów z dnia 10 marca 2009 roku – zaś pełna kościelno-prawna integracja Bractwa stanowi cel tego dialogu, w realizacji którego Komisja „Ecclesia Dei” będzie ściśle współpracowała z Kongregacją Nauki Wiary. Zadanie powierzone Komisji „Ecclesia Dei” w dokumencie motu proprio „Ecclesia Dei” z dnia 2 lipca 1988 roku, polegające na włączaniu do pełnej wspólnoty z Papieżem i Kościołem wspólnot oraz osób związanych z Bractwem Kapłańskim Św. Piusa X można uważać za zakończone.
Tradycyjne wspólnoty jak Bractwo Św. Piotra, Instytut Chrystusa Króla i inne są w pełnej jedności z Kościołem katolickim. Po zniesieniu ekskomuniki czterech biskupów wyświęconych przez arcybiskupa Lefebvre bez pozwolenia, Kościół stoi przed odpowiedzialnym zadaniem towarzyszenia tym samym biskupom oraz Bractwu Kapłańskiemu Św. Piusa X na drodze ku pełnej łączności z Papieżem i Kościołem. A ponieważ ważne są tu kwestie doktrynalne, restrukturyzacja oraz zmienione zadania Komisji „Ecclesia Dei” były naturalną koleją rzeczy.
Tłumaczenie: Agnieszka Zuba
Po tym jak 30 czerwca 1988 roku arcybiskup Marcel Lefebvre udzielił święceń biskupich nie mając przy tym mandatu papieskiego, i po prawnie zaciągniętej oraz stwierdzonej ekskomunice, papież Jan Paweł II utworzył 2 lipca 1988 roku mocą motu proprio „Ecclesia Dei” Papieską Komisję o tej samej nazwie. Jej zadanie miało polegać na współpracy z biskupami, dykasteriami Kurii Rzymskiej oraz grupami związanymi ze schizmą w celu „ułatwienia pełnej komunii kościelnej kapłanom, seminarzystom, wspólnotom zakonnym i poszczególnym ich członkom dotychczas w różny sposób związanymi z Konfraternią założoną przez abpa Lefebvre'a, którzy pragną pozostać w jedności z Następcą św. Piotra w Kościele katolickim.”
Zgodnie z artykułem 14 motu proprio „Summorum Pontificum” z 7 lipca 2008 roku Papieska Komisja „Ecclesia Dei” ma kontynuować to zadanie. Motu proprio „Ecclesia Dei” dodatkowo normalizowało skład Komisji z kardynałem przewodniczącym i innymi członkami Kurii Rzymskiej, przekazując jednak ustanawianie norm urzędowych oraz norm postępowania późniejszemu ustawodawstwu. Artykuł 11 motu proprio „Summorum Pontificum” ustala, że te regulacje zostają zniesione.
Po zdjęciu przez papieża Benedykta XVI w dniu 21 stycznia 2009 ekskomuniki z czterech biskupów – wyświęconych bez mandatu papieskiego 30 czerwca 1988 przez arcybiskupa Marcela Lefebvre – w niecałe 2 miesiące później obwieścił on w liście z 10 marca 2009 skierowanym do wszystkich biskupów Kościoła katolickiego, iż zamierza połączyć „w przyszłości Papieską Komisję „Ecclesia Dei” – instytucję od 1988 r. kompetentną w odniesieniu do tych wspólnot i osób, które wywodząc się z Bractwa Św. Piusa X czy podobnych zgromadzeń, pragną powrócić do pełnej jedności z Papieżem – z Kongregacją Nauki Wiary. W ten sposób staje się jasne, że problemy, które obecnie należy podjąć, mają zasadniczo charakter doktrynalny i dotyczą nade wszystko akceptacji Soboru Watykańskiego II oraz posoborowego nauczania papieży. Organizmy kolegialne, z którymi Kongregacja bada pojawiające się problemy (zwłaszcza zwyczajowe środowe spotkania kardynałów czy doroczne lub zwoływane co dwa lata sesje plenarne) zapewniają zaangażowanie w podejmowanie decyzji prefektów poszczególnych rzymskich kongregacji oraz przedstawicieli światowego episkopatu.
Papież rzeczywiście dokonał włączenia Komisji „Ecclesia Dei” do Kongregacji Nauki Wiary poprzez swoje motu proprio „Ecclesiae unitatem”, podpisane 2 lipca 2009 roku. Owe motu proprio ustala nową strukturę oraz rozszerzone zadania Komisji. Prefekt Kongregacji Nauki Wiary jest zarazem przewodniczącym Komisji „Ecclesia Dei”. Pomaga mu sekretarz wspierany przez innych urzędników. Zadaniem przewodniczącego, wspomaganego przez sekretarza, jest przekazywanie przypadków i kwestii natury doktrynalnej odpowiednim instancjom Kongregacji i pozostawianie ich decyzji Papieża.
Wraz z wcieleniem Komisji „Ecclesia Dei” do Kongregacji Nauki Wiary, której prefekt jest jednocześnie jej przewodniczącym, Komisja „Ecclesia Dei” przestała być samodzielną jednostką Kurii Rzymskiej, gdyż jest teraz podporządkowana Kongregacji Nauki Wiary, a tym samym jest teraz specjalną Komisją tej Kongregacji. W obrębie struktury Kongregacji Nauki Wiary Komisja jest odtąd organem, który intensywniej – niż jak było przedtem – zajmuje się doktrynalnymi kwestiami na polu dialogu z Bractwem Kapłańskim Św. Piusa X.
Jednocześnie Komisja „Ecclesia Dei” nadal pozostaje odpowiedzialna za wdrażanie motu proprio „Summorum Pontificum”, jak to jednoznacznie określa Benedykt XVI w 14. artykule motu proprio: „Papieska Komisja "Ecclesia Dei", powołana przez Jana Pawła II w roku 1988, nie przestaje pełnić swego zadania.” Następny artykuł mówi: „A sama Komisja, obok kompetencji, jakie już posiada, sprawować będzie władzę Stolicy Apostolskiej, czuwając nad przestrzeganiem i wprowadzaniem w życie tych rozporządzeń.” W związku z tym funkcją Komisji będzie, jak ma to miejsce dotychczas, bycie partnerem w dialogu oraz ewentualną instancją, do której mogą wpływać zażalenia w razie trudności w wdrażaniu motu proprio „Summorum Pontificum” w kościołach partykularnych. Toteż wszelkie kwestie oraz wnioski będzie można kierować nadal do Komisji. Podobnie będzie ona spełniać zadania powierzone jej w motu proprio „Ecclesia Dei” Jana Pawła II, polegające na pozostawaniu punktem kontaktowym Kurii Rzymskiej z tradycyjnymi wspólnotami.
O ile jednak powstają kwestie natury doktrynalnej, co jest zrozumiałe w kontekście dialogu z Bractwem Kapłańskim Św. Piusa X – jak to wynika z papieskiego listu do biskupów z dnia 10 marca 2009 roku – zaś pełna kościelno-prawna integracja Bractwa stanowi cel tego dialogu, w realizacji którego Komisja „Ecclesia Dei” będzie ściśle współpracowała z Kongregacją Nauki Wiary. Zadanie powierzone Komisji „Ecclesia Dei” w dokumencie motu proprio „Ecclesia Dei” z dnia 2 lipca 1988 roku, polegające na włączaniu do pełnej wspólnoty z Papieżem i Kościołem wspólnot oraz osób związanych z Bractwem Kapłańskim Św. Piusa X można uważać za zakończone.
Tradycyjne wspólnoty jak Bractwo Św. Piotra, Instytut Chrystusa Króla i inne są w pełnej jedności z Kościołem katolickim. Po zniesieniu ekskomuniki czterech biskupów wyświęconych przez arcybiskupa Lefebvre bez pozwolenia, Kościół stoi przed odpowiedzialnym zadaniem towarzyszenia tym samym biskupom oraz Bractwu Kapłańskiemu Św. Piusa X na drodze ku pełnej łączności z Papieżem i Kościołem. A ponieważ ważne są tu kwestie doktrynalne, restrukturyzacja oraz zmienione zadania Komisji „Ecclesia Dei” były naturalną koleją rzeczy.
Tłumaczenie: Agnieszka Zuba
