W dniu dzisiejszym w tradycyjnym kalendarzu liturgicznym, którym rządzi się nadzwyczajny ryt rzymski, wypada wspomnienie Obrzezania Pańskiego (Circumcisio Domini). Od niepamiętnych czasów do reformy kalendarza w 1961 r. w dniu 1 stycznia przypadała Uroczystość na cześć tego wydarzenia. Wraz z Uroczystością Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny, którą w starszym rycie obchodzimy 2 lutego, Kościół świętuje w tych dniach pamiątkę poddania się przez Pana Jezusa i Maryję Pannę obowiązkom wynikającym z prawa żydowskiego. Świadczy to wybitnie o starożytnych źródłach tradycyjnej liturgii katolickiej oraz podkreśla ścisły związek chrześcijaństwa z jego żydowskimi korzeniami. Zasługuje to tym bardziej na uwagę, zważywszy że w odnowionym kalendarzu liturgicznym w 1970 r. święto Obrzezania Pańskiego zostało zastąpione Świętem Matki Bożej Rodzicielki, zaś Oczyszczenie NMP - przemianowano na Ofiarowanie Pańskie.
W książce Piękności Kościoła Katolickiego z 1889 r. (T. I, s. 231) ks. G. Rippel pisze: Pamiątka obrzezania Pana Jezusa jest dla nas upomnieniem abyśmy nie trwali w nieobrzezaniu serca i uszu jako poganie, ani się nie sprzeciwiali Duchowi Świętemu, ale byśmy rozpoczęli rok nowy przez gruntowną zmianę życia.
W książce Piękności Kościoła Katolickiego z 1889 r. (T. I, s. 231) ks. G. Rippel pisze: Pamiątka obrzezania Pana Jezusa jest dla nas upomnieniem abyśmy nie trwali w nieobrzezaniu serca i uszu jako poganie, ani się nie sprzeciwiali Duchowi Świętemu, ale byśmy rozpoczęli rok nowy przez gruntowną zmianę życia.
