Pomoce modlitewno-liturgiczne na Wielki Tydzień i okres wielkanocny

Prezentujemy materiały przygotowane przez pana Andrzeja Skurdo, które mogą zostać wykorzystane przy przygotowywaniu liturgii i modlitwie w nadchodzących dniach Wielkiego Tygodnia i okresu wielkanocnego:

• zbiór rubryk i przepisów liturgicznych Odnowionego Porządku Wielkiego Tygodnia z lat 1955-1959
• łacińsko-polski tekst oficjum Ciemnych Jutrzni z rubrykami
• homilie patrystyczne z Breviarium Romanum 1962 na na niedziele i ważniejsze święta okresu wielkanocnego

Udostępniamy także teksty homilii brewiarzowych na wcześniejsze okresy roku liturgicznego: Adwent, Boże Narodzenie, okres po Objawieniu i Siedemdziesiątnicy i Wielki Post. 

Wszelkie zauważone błędy i nieścisłości w tekstach prosimy zgłaszać bezpośrednio na adres mailowy autora opracowań.

===

Zachęcamy także do zapoznania się z opracowaniem pana Przemysława Kubisiaka, zawierającym krótki rys historyczny Niedzieli Palmowej i opis ceremonii tej niedzieli w rycie prostym  przygotowanym na podstawie Ceremoniału Obrzędów Wielkiego Tygodnia o. Franciszka Małaczyńskiego OSB z 1958 roku.

Bielsko-Biała Lipnik – Msze Święte w kwietniu

kościół Narodzenie N.M.P
ks. Brzóski 3, Bielsko-Biała Lipnik

• 1 kwietnia, Niedziela Palmowa – godz. 15.00
• 4 kwietnia, Wielka Środa– godz. 19.00 (kaplica w Jubileuszowym Centrum Caritas, ul.Polna 31; ok. 50 metrów powyżej kościoła)
• 8 kwietnia, Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego – godz. 15.15
• 9 kwietnia, Poniedziałek Wielkanocny – godz. 15.15
• 10 kwietnia, Wtorek Wielkanocny – godz. 9.00
• 15 kwietnia, Niedziela Biała,– godz. 15.15 (Wystawienie Najświętszego Sakramentu Ołtarza i koronka do Bożego Miłosierdzia – 14.45)
• 22 kwietnia, II Niedziela po Wielkanocy,– godz. 15.15
• 23 kwietnia, poniedziałek, św. Wojciecha – godz. 19.00
• 29 kwietnia, III Niedziela po Wielkanocy – godz. 15.15

Warszawa: Wielki Tydzień i Oktawa Wielkanocna

Celebracje w klasycznym rycie rzymskim w warszawskim kościele św. Klemensa, ul. Karolkowa  49:

1 IV Niedziela Palmowa godz. 14:00
2 IV Wielki Poniedziałek  godz. 16:30
3 IV Wielki Wtorek godz. 16:30
4 IV Wielka Środa godz. 16:30

5 IV Wielki Czwartek godz. 22:00
6 IV Wielki Piątek  godz. 14:00
7 IV Wielka Sobota godz. 22:30

8 IV Niedziela Zmartwychwstania godz. 14:00 oraz 19:30
9 IV Poniedziałek Wielkanocny godz. 14:00
10 IV Wtorek Wielkanocny godz. 19:30
11 IV Środa Wielkanocna godz. 19:30
12 IV Czwartek Wielkanocny godz. 19:30
13 IV Piątek Wielkanocny godz. 19:30
4 IV Sobota Biała godz. 16:30

5 IV Niedziela Biała godz. 14:00

Reforma Wielkiego Tygodnia w latach 1951-1956. Od liturgii do teologii śladem wiodących myślicieli (ks. Stefano Carusi IBP) - Wprowadzenie

Rozpoczynamy publikację roboczego tłumaczenia opracowania, poświęconego reformom liturgii Wielkiego Tygodnia w latach 1951-1956. Jego autorem jest ksiądz Stefano Carusi z Instytutu Dobrego Pasterza. Kolejne części, poświęcone poszczególnym dniom Wielkiego Tygodnia, będą publikowane od jutrzejszej Niedzieli Palmowej aż do Niedzieli Wielkanocy.

„Dawała się odczuć potrzeba przejrzenia i wzbogacenia formuły Mszału Rzymskiego. Pierwszym etapem takiej reformy była praca Naszego Poprzednika Piusa XII na rzecz reformy Wigilii Paschalnej oraz obrzędów Wielkiego Tygodnia [1], co stanowiło pierwszy krok do zaadaptowania Mszału Rzymskiego do współczesnego sposobu myślenia.”

(Paweł VI, Konstytucja Apostolska Missale Romanum, 3 kwietnia 1969)

WPROWADZENIE

W ciągu ostatnich lat publikacje licznych studiów zajmujących się historią liturgicznej i teologicznej debaty lat 50-tych rzuciły nowe światło na formację oraz intencje (które nie zawsze były otwarcie deklarowane w tym czasie) tych, którzy byli faktycznymi autorami pewnych tekstów.

Co się tyczy reformy Wielkiego Tygodnia w latach 1955 oraz 1956, jest pożądanym rozważenie deklaracji, (w końcu upublicznionych) znanego lazarysty Annibale Bugniniego, jego bliskiego współpracownika, późniejszego sekretarza Consilium ad reformandam liturgiam o. Carlo Bragi oraz przyszłego kardynała Ferdinando Antonelliego, aby stwierdzić czy ich praca w dziedzinie reformy liturgicznej ma związek z szerszym teologicznym zamierzeniem oraz aby przeanalizować słuszność kryteriów stosowanych wówczas oraz późniejszych reformach. Rozważymy notatki oraz sprawozdania z dyskusji komisji przygotowawczej, zachowane głównie w archiwach Kongregacji Obrzędów oraz opublikowane ostatnio w monumentalnej pracy historyka liturgii Msgr. Nicoli Giampietro, które dokumentują przebieg debaty.

W październiku 1949 r. w Kongregacji Obrzędów utworzono komisję liturgiczną, która za swój przedmiot pracy miała ryt rzymski. Celem było zbadanie, czy ewentualne reformy są potrzebne; niestety, spokój potrzebny do takiej pracy nie był możliwy z powodu ciągłych próśb Episkopatów francuskiego oraz niemieckiego żądających natychmiastowych zmian z wielkim i nierozważnym pośpiechem. Kongregacja Obrzędów oraz Komisja uważały się za zobowiązane do zbadania kwestii horarium Wielkiego Tygodnia w celu zapobieżenia potencjalnemu powstaniu „autonomicznych celebracji”, w szczególności podczas Wigilii Wielkiej Soboty. W tym kontekście, koniecznym było przyjęcie ad experimentum dokumentu, który pozwalał na wieczorną celebrację obrzędów Wielkiej Sobory tzn. Ordo Sabbati Sancti [Porządek Wielkiej Soboty] z dnia 9 stycznia 1951 r. [2]. W latach 1948-1949 została utworzona Komisja pod przewodnictwem kard. Prefekta Clemente Micary, zastąpionego w 1953 r. przez kard. Gaetano Cicognaniego; obecni byli również Msgr. Alfonso Carinci, ojcowie Joseph Loew, Alfonso Albareda, Agostino Bea oraz Annibale Bugnini. W 1951 r. dołączył Msgr. Enrico Dante; w 1960 r. kard. Pietro Frutaz, o. Luigi Rovigatti, Msgr. Cesario d’Amato i wreszcie o. Carlo Braga [3]. Ostatni z nich był przez długi czas bliskim współpracownikiem Annibale Bugniniego; w 1955 r. oraz 1956 r. uczestniczył on w pracach Komisji nie będąc jednak członkiem [4] i był również, wraz ze wspominanym o. Bugninim, autorem historyczno-krytycznych oraz duszpasterskich artykułów na temat Wielkiego Tygodnia [5], które w końcu okazały się być „listami przewozowymi”, jeśli można się tak wyrazić, zmian, które nadeszły później.

Komisja pracowała w trybie tajnym oraz pod presją ze strony środkowoeuropejskich Episkopatów [6], jednak nie jest jasnym czy ich nacisk miał na celu wstrzymanie bądź też wsparcie Komisji. Stopień poufności był tak wielki, że nieoczekiwana i nagła publikacja Ordo Sabbati Sancti instaurati [„O odnowionym obrzędzie Wielkiej Soboty”] z 1 marca 1951 r. „była niespodzianką dla najwyżej postawionych osób w Kongregacji Obrzędów” [7], jak stwierdził członek Komisji Annibale Bugnini. Tenże o. Bugnini informuje nas także o niezwykłym sposobie, w którym rezultaty pracy Komisji nt. Wielkiego Tygodnia były przekazywane Papieżowi: „był informowany tak przez kard. Montiniego jak i co tydzień przez o. Bea, spowiednika Piusa XII. Dzięki temu można było osiągnąć ważkie wyniki nawet w okresie, gdy choroba Papieża powstrzymywała kogokolwiek innego od zbliżania się do niego” [8]. Papież cierpiał z powodu poważnej choroby żołądka, która wymagała długiej rekonwalescencji; tak więc nie był to kardynał Prefekt Obrzędów, odpowiedzialny za Komisję, który informowałby go, lecz kard. Montini oraz przyszły kardynał Bea, który miał odegrać wielką rolę w mających nadejść reformach.

Prace komisji zostały przedłużone aż do 1955 r., kiedy to, 16 listopada opublikowano dekret Maxima redemptionis nostrae misteria [„Największe Tajemnice naszego Odkupienia”], który miał wejść w życie podczas Wielkanocy następnego roku. Biskupi przyjęli te nowości na różne sposoby i za fasadą triumfalizmu nie szczędzili narzekań z powodu innowacji, co doprowadziło do zapoczątkowania sporej liczby próśb o zezwolenie zachowania tradycyjnych obrzędów [9]. Lecz w tym czasie maszyneria reformy liturgicznej była już puszczona w ruch i zatrzymanie jej okazało się być niemożliwym oraz niedopuszczalnym, co miały pokazać przyszłe wypadki.

Pomimo życzenia, aby liturgiści winni być, jak do tej pory, jednomyślni – potęgowanego przez pewną monolityczną postawę, która w latach 50-tych miała pokazywać jedność zamierzeń – podniosły się wiarygodne głosy protestu, jednakże osoby te zostały szybko zmuszone do milczenia pomimo ich kompetencji. Miało to miejsce nie tylko w przypadku pewnych Episkopatów, lecz również pewnych liturgistów, takich jak Leon Gromier, który będąc znanym z powodu swojego dobrze udokumentowanego komentarza na temat Caeremoniale Episcoporum [10] był również doradcą Kongregacji Obrzędów oraz członkiem Papieskiej Akademii Liturgii. W lipcu 1960 r., w Paryżu, podczas prowadzonej konferencji, wyraził swoje zdanie [na temat całości tego wszystkiego] w ożywiony, lecz dobrze uzasadniony sposób [11]. Papież Jan XXIII osobiście, w 1959 r., podczas celebracji Wielkiego Piątku w Santa Croce w Gerusalemme odprawiał [obrzędy Wielkiego Tygodnia] według tradycyjnych zwyczajów, dając w ten sposób dowód na to, że nie zgadza się z niedawno wprowadzonymi innowacjami i że dostrzega ich eksperymentalną naturę.

Pewne reformy wprowadzone eksperymentalnie w 1955 r. i 1956 r. zostały dokonane w sposób niedbały, co doprowadziło do ich łatwego poprawienia w reformie 1969 r. Lecz ten temat wymaga osobnego omówienia.

Ażeby naszkicować ważność reformy Wielkiego Tygodnia, tak liturgiczną oraz teologiczną, należy wspomnieć o komentarzu dostarczonym przez dwóch największych protagonistów tego przedsięwzięcia, tak że można będzie skoncentrować się na intencjach tych, którzy pracowali nad tym projektem. O. Carlo Braga, prawa ręka Annibale Bugniniego, który przez lata był u steru autorytatywnego przeglądu Ephemerides Liturgicae, określał reformę Wielkiej Soboty w śmiały sposób, nazywając ją „czołem taranu, który kruszy fortecę niewzruszonej dotąd liturgii” [13]. Przyszły kardynał Ferdinando Antonelli określił ją w 1956 r. jako „najważniejszy akt w dziejach liturgii od czasów św. Piusa V aż do dziś” [14].

SZCZEGÓŁOWE BADANIE INNOWACJI

Docieramy w tym punkcie do szczegółowej analizy [reform], która ukaże kilka najbardziej widocznych zmian wprowadzonych przez Ordo Hebdomadae Sanctae Instauratus [„Odnowiony porządek Wielkiego Tygodnia”] w latach 1955-1956 i która wyjaśni, dlaczego ta reforma stała się „czołem taranu” w sercu liturgii rzymskiej oraz „najważniejszym aktem od czasów Piusa V do teraz”.

Dla każdej z innowacji zamieszczony jest również komentarz, który opiera się tak bardzo jak to tylko możliwe na tym, co faktyczni autorzy tekstów potem stwierdzili; umieszczony jest również szkic praktyk tradycyjnych w danym punkcie.

---
[1] Kongregacja ds. Obrzędów, dekret „Dominicae Resurrectionis”, 09.02.1951: AAS 43, 1951, ss. 128nn..; Dekret „Maxima redemptionis nostrae mysteria”, 16.11.1955 AAS 47, 1955, ss. 838nn.
[2] N. Giampietro, „A cinquant’anni dalla riforma liturgica della Settimana Santa”, w: Ephemerides liturgicae, anno C, 2006, n. 3, s. 295.
[3] A. Bugnini, The Liturgical Reform (1948-1975), Rzym, 1983, ss. 17nn.
[4] C. Braga, „Maxima Redemptionis Nostrae Mysteria: 50 anni dopo (1955-2005)”, w: Ecclesia Orans, n. 23 (2006), s. 11; autor jasno potwierdza, że obserwował reformy z pierwszej ręki i aktywnie uczestniczył w pracach
[5] A. Bugnini, C. Braga, “Ordo Hebdomadae Sanctae instauratus” (Bibliotheca Ephemerides Liturgicae, sectio historica 25), Rzym 1956, dla historyczno-krytycznego komentarza zob.: Sacra Congregatio Rituum, section Historica, n. 90, De instauratione liturgica maioris hebdomadae. Positio: Typis Pol. Vaticanis, 1955. Dla opublikowanych pracy Annibale Bugniniego, które miały przygotować do reform, zob.: A. Bugnini: „De solemni Vigilia Paschali instauranda. Commentarium ad decretum 9 febr. 1951”, w: Ephemerides Liturgicae 65 (1951) suppl. ad fasc. I (opublikowane również w kolekcji Bibliotheca Ephemerides Liturgicae, sectio historica 24); “Il primo esperimento della Veglia Pasquale restaurata”, w: Ephemerides Liturgicae 66 (1952).
[6] N. Giampietro, wyżej cyt., p. 300.
[7] A. Bugnini, „The Liturgical Reform”, p. 19
[8] jw.
[9] N. Giampietro, wyżej cyt. pp. 320-327; pozwolono jednak zachować tradycyjny obrzęd w Ziemi Świętej do roku 2000.
[10] L. Gromier, „Commentaire du Caeremoniale Episcoporum”, Paris 1959.
[11] L. Gromier, Semaine Sainte Restaurée, w Opus Dei, 1962 n. 2, pp. 76-90. Oryginał francuski dostępny na http://civitas.dei.pagesperso-orange.fr/gromier_fr.htm, zaś tłumaczenie angielskie na http://civitas.dei.pagesperso-orange.fr/gromier.htm
[12] Zob. dołączone fotografie i potwierdzene dane przez Mgr Bartolucciego, który otrzymał polecenie od Mgr Dantego, by używać tradycyjnych obrzędów; P. Cipriani, S. Carusi, edd., „Intervista a Mons. Domenico Bartolucci, su Disputationes Theologicae” (http://disputationes-theologicae.blogspot.com/2009/08/mons-bartolucci-interviene-sulla.html i przetłumaczone przez Rorate Caeli na język angielski: http://rorate-caeli.blogspot.com/2009/08/bombshell-of-interview-mons-domenico.html)
[13] C. Braga, wyżej cyt., p. 33.
[14] F. Antonelli, „La riforma liturgica della Settimana Santa: importanza attualità prospettive” w La Restaurazione liturgica nell’opera di Pio XII. Atti del primo Congresso Internazionale di Liturgia Pastorale, Assisi- Roma, 12-22.09.1956, Genova 1957, pp. 179-197, cytowane w: C. Braga, cyt. wyż, p. 34.

Lublin: Msze w kwietniu

Podajemy terminy celebracji Mszy Świętych w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego sprawowanych w kwietniu w Kościele Rektoralnym pw. Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Staszica 16a:

1 kwietnia (niedziela), 9:00 - Niedziela Palmowa;
5 kwietnia (czwartek), 17:30 - Wielki Czwartek;
6 kwietnia (piątek), 17:30 - Wielki Piątek;
7 kwietnia (sobota), 20:00 - Wielka Sobota;
8 kwietnia (niedziela), 9:00 - Zmartwychwstanie Pańskie;

9 kwietnia (poniedziałek), 9:00 - Poniedziałek Wielkanocny;

12 kwietnia (czwartek), 18:00 - Czwartek w oktawie Wielkanocy;

15 kwietnia (niedziela), 9:00 - Biała Niedziela;

19 kwietnia (czwartek), 18:00 - Feria;

22 kwietnia (niedziela), 9:00 - Druga Niedziela po Wielkanocy;

23 kwietnia (poniedziałek), 17:30 - Św. Wojciecha, patrona Polski;

25 kwietnia (środa), 17:00 - Dzień Litanii Większej;

26 kwietnia (czwartek), 18:00 - Św. Kleta i Marcelina;

29 kwietnia (niedziela), 9:00 - Trzecia Niedziela po Wielkanocy.

Harmonogram Mszy Świętych oraz wszelkie bieżące informacje dostępne są również na stronie www.introibo.pl oraz na profilu facebook: www.facebook.com/KRR.Lublin.

Triduum 2012 w Otwocku

W tym roku józefowskie triduum zostanie odprawione w Otwocku


Wielki Czwatek 20:30 (ks. Tomasz Połomski),
Wielki Piątek 16:00 (o. Krystyn Mroczka OFM)
Wielka Sobota 21:00 (ks. Mirosław Mikulski),
kościół MB Królowej Polski w Otwocku (Kresy)
ul. Czerska 21
dolny kościół

(w przyszłym roku zapewne już w wyremontowanym na nasze potrzeby kościele dolnym w Józefowie)

Źródło

Liber notarum - Jan Burchard

Portal Caeremoniale Romanum udostępnia w jednym miejscu różne, a jednocześnie kompletne i uzupełniające się (w szczególności chodzi tu o komentarze wydawców) edycje Diarium („Dziennik”) – nazywanego także powszechnie Liber notarum („księga not”) – spisanego przez jednego z najsłynniejszych papieskich mistrzów ceremonii, Jana Burcharda.  

Zbiór obcojęzycznych tekstów uzupełnia artykuł dotyczący życia i dzieł dokonanych lub przypisywanych temu znanemu ceremoniarzowi (w języku francuskim).

Fotorelacja z prymicji ks. Sergiusza Orzeszko IDP

W galerii Duszpasterstwa Wiernych Tradycji Łacińskiej w Archidiecezji Warszawskiej można zobaczyć zdjęcia z Mszy świętej prymicyjnej, którą w niedzielę (11 marca 2012) w kościele św. Klemensa przy ulicy Karolkowej odprawił ksiądz Sergiusz Orzeszko z Instytutu Dobrego Pasterza.

Ksiądz Sergiusz przyjął święcenia prezbiteriatu 11 lutego br. w kościele parafialnym św. Jana Chrzciciela w Courtalain we Francji. Obecnie przebywa w Polsce. Najświętszą Ofiarę połączoną z błogosławieństwem prymicyjnym, poza Warszawą, sprawował już także we Wrocławiu (niedziela, 18 marca) oraz w Poznaniu. Kolejna taka Msze odbędzie się 24 marca (sobota, godz. 18) w kościele Bożego Ciała w Łomży.

O Kościele i Mszy odważnie na Uniwersytecie Warszawskim

Crux Fidelis - Pieśni o Krzyżu Świętym

Zespół Muzyki Dawnej "Perfugium",  zaprasza na dwa koncerty zatytułowane "Crux Fidelis - Pieśni o Krzyżu Świętym, które będą miały miejsce w krakowskich świątyniach:

24 marca (sobota) o godz. 19.00 - kościół św. Barbary przy Placu Mariackim,

25 marca (niedziela) o godz. 17.00 - kościół św. Marka.

W programie między innymi hymny gregoriańskie, tradycyjne polskie pieśni pasyjne, niektóre w opracowaniach współczesnych kompozytorów, Palestrina, Orlando di Lasso, Mikołaj Zieleński, Cyprian Bazylik, Cristobal de Morales. Wszystkie śpiewy będą opowiadać o Krzyżu Chrystusa.

Więcej informacji o wykonawcach: www.perfugium.pl.

Hebdomada Sancta. Obrzędy Wielkiego Tygodnia dla wiernych

Triduum Paschalne w starszej formie rytu rzymskiego odprawiane jest w wielu miejscach w Polsce. Centrum Kultury i Tradycji Wiedeń 1683 przygotowało specjalny przewodnik po tej pięknej liturgii z tekstami w języku łacińskim i polskim. Mszalik Hebdomada Sancta. Obrzędy Wielkiego Tygodnia dla wiernych zawiera nie tylko tekst Triduum, lecz także całego Wielkiego Tygodnia, od Niedzieli Palmowej do Rezurekcji i liczy 96 stron. Można go zamówić, wpłacając dowolną ofiarę na konto:

Centrum Kultury i Tradycji 

Alior Bank: 94 2490 0005 0000 4520 5605 1426

Jako tytuł przelewu należy wpisać Triduum Sacrum

Rekolekcje Wielkopostne w Łodzi

W dniach 25.-27.03.2012. w Kościele pw. św. Józefa przy ul. Ogrodowej 22 w Łodzi odbędą się Rekolekcje Wielkopostne Wiernych Tradycji Łacińskiej prowadzone przez ks. dr. Marka Kaczmarka, Duszpasterza Łódzkiego Środowiska. Połączone one będą ze sprawowaniem Mszy św. w klasycznym rycie rzymskim.
Program:
25.03.12. godz. 16.00, temat konferencji: Modlitwa oczyszczenia,
26.03.12. godz. 19.00, temat konferencji: Modlitwa oświecenia,
27.03.12. godz. 19.00, temat konferencji: Modlitwa zjednoczenia.

Rekolekcje wielkopostne Tradycji Łacińskiej w Warszawie

Tegoroczne rekolekcje wielkopostne Duszpasterstwa Tradycji Łacińskiej w kościele p.w. św. Klemensa (ul. Karolkowa 49, Warszawa-Wola)  wygłosi ks. dr Marek Kaczmarek, duszpasterz tradycji z Archidiecezji Łódzkiej. Temat rekolekcyjnych rozważań: Rozeznawanie duchów kierujących życiem człowieka - Duch Boży; Duch Zły; Duch Człowieczy.

Nauki rekolekcyjne głoszone będą podczas Mszy świętej sprawowanych:
22 III 2012 - czwartek - godz. 9:15 oraz 19:30 
23 III 2012 - piątek - godz. 9:15 oraz 19:30
24 III 2012 - sobota - godz. 9:15 oraz 15:30 

Podczas każdej Mszy świętej będzie możliwość przystąpienia do św. spowiedzi z przerwą na kazanie.

"Msza rzymska przez wieki", część 2

Tym razem wykład pt. "Średniowieczne stany Mszy rzymskiej".

Z redakcyjnej poczty (VI) - Niedziela Laetare

Prezentujemy kolejny tekst naszego czytelnika, Pana Przemysława Kubisiaka, poświęcony jutrzejszej, szczególnej niedzieli

W ciągu Wielkiego Postu świętujemy Niedzielę, która w tradycji Kościoła zwana jest Niedzielą Laetare, czyli Niedzielą Radości jest to czwarta niedziela tego okresu. Nazwa ta pochodzi od pierwszych słów Introitu mszalnego z księgi Izajasza 66,10: „Raduj się Jeruzalem”. Charakter tej niedzieli w Rzymie był bardzo radosny, łączył się z faktem, że w połowie Wielkiego Postu przypadało ważne wydarzenie dla katechumenów. Stawali się oni tzw. Electi. Polegało to na wpisaniu katechumena do księgi i uroczystym stwierdzeniu iż jest oficjalnym kandydatem do chrztu. Wpisu takiego dokonywał uroczyście miejscowy biskup. 

Charakterystyczną cechą Niedzieli Leatare jest kolor szat liturgicznych , które w tym dniu mogą być różowe. Kolor ten to efekt połączenia bieli i fioletu. Fiolet jest symbolem pokuty, umartwienia, biel natomiast kolorem radości i święta. Kolor biały wnikając w środkową Niedziele Wielkiego Postu przypomina nam o wielkiej tajemnicy świąt paschalnych które są początkiem i główną przyczyną radości chrześcijanina. Tradycja koloru różowego pochodzi z XVI w., i jak się przypuszcza łączy się ona z pobłogosławieniem przez papieża złotej róży, która była wręczana ważnym i zasłużonym dla kościoła osobistościom.

Tradycja podaje, że Niedziela Laetare wiązała również swoją nazwę z doniosłą uroczystością udzielania w tym dniu święceń prezbiteratu. Popularnie była zwaną Mediana, jednakże papież Gelazy I w 494 r. przeniósł tę uroczystość na sobotę in Mediana, jako stały termin święceń kapłańskich. Od VII – VIII w. nazwa ta na stałe wychodzi z użycia. Nie podaje jej ani sakramentarz galezjański, ani gregoriański.

W Niedzielę Laetare kościół dopuszcza do liturgii inne instrumenty i poleca wykonywanie pieśni radosnych i pochwalnych. Również organy mogą w tą niedzielę grać bardziej doniośle i uroczyście, nie tylko dla podtrzymania śpiewu jak to ma miejsce przez cały okras Wielkiego Postu. 

Opracował: Przemysław Kubisak

"Msza rzymska przez wieki", część 1

Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej w Warszawie zaczęło udostępniać w swoim kanale na You Tube serię wykładów dr. Pawła Milcarka pt. Msza rzymska przez wieki. Niżej wykład pierwszy: "Od Wieczernika do powstania formy rzymskiej".

Liturgia papieska - obrzęd Podniesienia

Solenna Msza święta sprawowana przez papieża była jednym z najpiękniejszych, najbardziej dostojnych obrzędów katolickiej liturgii. Portal Caeremoniale Romanum opisuje szczegółowo jeden z jej wycinków - moment Ukazania Najświętszych Postaci.

Jak przebiegała ta wspaniała uroczystość? Jacy dostojnicy spełniali poszczególne posługi w solennej liturgii apostolskiej w czasie najważniejszego momentu Najświętszej Ofiary – Przeistoczenia (Konsekracji, Transsubstancjacji)? Tego wszystkiego można dowiedzieć się z artykułu na Caeremoniale Romanum.

Codzienna Msza święta trydencka w Lublinie

Informujemy, że w kościele świętego Mikołaja w Lublinie (ul. ks. Michała Słowikowskiego 1) codziennie od 26 lutego do 26 marca  są celebrowane Msze święte gregoriańskie w klasycznym rycie rzymskim o godzinie 7.45 w dni powszednie. Informacji o godzinie Mszy niedzielnej należy szukać w serwisie msza.net (pojawia się zwykle tuż przed zbliżającą się niedzielą).

W razie zamkniętej kraty w przedsionku, do kościoła można wejść przez zakrystię.

Pielgrzymka do Trewiru

Pielgrzymka wspólnot Ecclesia Dei do Świętej Szaty w Trewirze

Z Jego Eminencją Walterem kard. Brandmüllerem

w dniach 20-22 kwietnia 2012

Biskup Trewiru, JE Stephan Ackermann wystosował zaproszenie na okres od 13 kwietnia do 13 maja 2012 dla pielgrzymów zmierzających do Świętej Szaty. Tematem pielgrzymki jest „Połączcie to, co podzielone”. W tym okresie oczekuje się w Trewirze do miliona pielgrzymów.

W weekend 20-22 kwietnia 2012 zaplanowana jest pielgrzymka wszystkich wspólnot, parafii oraz grup, które przywiązane są do tradycyjnej liturgii łacińskiej (nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego), do czego chcielibyśmy zaprosić w szczególny sposób.

Podczas pielgrzymki tych wspólnot wszystkie liturgie będą odprawiane w tradycyjnej formie łacińskiej. Święta Szata, którą Helena, matka cesarza Konstantyna przywiozła do Trewiru, jest szatą Naszego Pana, którą miał on na sobie podczas Męki i przez którą żołnierze wymierzali mu razy. Szata ta jest jedną z najcenniejszych relikwii chrześcijaństwa. Święta Szata jest pokazywana bardzo rzadko, w ubiegłym wieku jedynie w latach 1933, 1959 oraz 1996. Trewir, najstarsze miasto biskupie w Niemczech, posiada również inne święte przybytki, które odwiedzimy jako pielgrzymi. Jedyny grobowiec Apostoła na północ od Alp, św. Macieja, jest zlokalizowany w Bazylice nazwanej jego imieniem. Innym świętym miejscem jest kościół św. Paulina. Św. Paulin był jednym z wyróżniających się biskupów zachodnich, który zginął jako męczennik w walce o Boskość Chrystusa. W tym samym kościele znajdują się groby niezliczonych innych męczenników z Trewiru. Oddali oni swoje życie za wiarę podczas panowania cesarza Dioklecjana w roku 286, zachowując wierność Chrystusowi.

Jako organizator pielgrzymki wspólnot Ecclesia Dei, serdecznie zapraszam Was w imieniu wszystkich tych wspólnot do pielgrzymowania do Świętej Szaty w dniach 20-22 kwietnia 2012. Przybywajcie w jak największej liczbie!

Trewir oraz Kell am See, w Święto Epifanii 2012

ks. Nikolaus Gorges FSSP

Program pielgrzymki wspólnot Ecclesia Dei do Świętej Szaty w Trewirze

wszystkie obrzędy będą celebrowane w tradycyjnej formie łacińskiej

w dniach 20-22 kwietnia 2012

Piątek, 20 kwietnia 2012

O godz. 16:30 poświęcenie w Bazylice św. Macieja (Matthiasstraße), w miejscu jedynego grobowca apostolskiego na północ od Alp, grobowca Apostoła św. Macieja, spoczywającego wraz z pierwszymi biskupami ziemi niemieckiej: św. Euchariuszem, św. Waleriuszem oraz św. Maternusem, uczniami św. Piotra Apostoła.

Sobota, 21 kwietnia 2012

O godz. 10.00 uroczysta Msza św. Pontyfikalna w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego w kościele św. Maksymina (Maximinstraße), celebrans: Walter kard. Brandmüller z Rzymu

Służba liturgiczna: Bractwo Kapłańskie św. Piotra

Po tym: uroczysta procesja przez miasto Trewir do katedry, gdzie Święta Szata Chrystusa zostanie pokazana wiernym; oddawanie jej czci

O godz. 16.30 uroczyste Nieszpory Pontyfikalne wraz z Adoracją Eucharystyczną

Celebrans: Walter kard. Brandmüller

Służba liturgiczna: Instytut Chrystusa Króla

Niedziela, 22 kwietnia 2012

O godz. 7.00 oraz 8.00 poranne Msze prywatne w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego w kościele św. Maksymina

9.30: Statio u św. Paulina (Balthasar-Neumann-Straße) oraz odwiedzenie grobów męczenników w krypcie. Następnie procesja do św. Maksymina (ok. 150m)

10.15: Uroczysta Msza św. w kościele św. Maksymina zamykająca naszą pielgrzymkę

Uwagi dla duchownych:

Duchowni są proszeni o uczestnictwo w liturgiach, ubierając swoje rokiety i sutanny, a podczas czci oddawanej Świętej Szacie – czerwone stuły

Msza Pontyfikalna będzie celebrowana w kolorze czerwonym – Msza wotywna o św. Szacie

Nieszpory Pontyfikalne – w bieli – pierwsze nieszpory niedzieli

Prywatne celebracje Mszy będą miały miejsce, począwszy od wczesnego ranka, 20 i 21 kwietnia w kościele św. Paulina oraz, jeżeli zajdzie taka potrzeba, w kościele św. Maksymina.

Wstępna rejestracja pod wymienionymi poniżej adresami. Ustalenie daty i czasu jest konieczne.

Od 14 kwietnia do do 12 maja 2012, podczas całego trwania pielgrzymki będzie odprawiana Msza św. w tradycyjnej formie łacińskiej w kaplicy „Helenenhaus”, Windmühlenstraße 6, Trewir, codziennie o godz. 17.00, w niedziele o godz. 9.00 oraz o godz. 17.00

W sprawie zakwaterowania, proszę skontaktować się z poniższymi adresami:

Informacja Turystyczna w Trewirze, An der Porta Nigra, 54290 Trier

E-Mail: info@trier-info.de Fax: 0651-97808-88

Tel: 0651-97808-16 or 0651-97808-14

Informacja Turystyczna Konz, Granastraße 22, 54329 Konz

E-Mail: info-konz@saar-obermosel.de

Telephone 06501-6018040, Fax: 06501-6018042

Informacja Turystyczna Saarburg, Graf-Siegfried-Straße 32, 54439 Saarburg

E-Mail: info-saarburg@saar-obermosel.de

Telephone: 06581-995980, Fax: 06581-9959829

Informacja Turystyczna, Bitburger & Speicherer Land, Postf.1662, 54626 Bitburg

E-Mail: info@eifel-direkt.de

Telephone: 06561-94340, Fax: 06561-94342

Informacja Turystyczna Hermeskeil, Postfach 1164, 54401 Hermeskeil

E-Mail: info@hermeskeil.de

Telephone: 06503-9535-0, Fax: 06503-9535-2

Dojazd pociągiem:

Główny dworzec kolejowy znajduje się na skraju centrum miasta, ok. 200m od kościoła św. Maksymina

Dojazd autokarem:

Proszę skontaktować się z nami przez adres poniżej, żeby poinformować nas o swojej pielgrzymce autokarem. Dla wysiadania są dostępne miejsca parkingowe przy dworcu głównym (200m od kościoła św. Maksymina) i przy Stacji Autobusowej Pielgrzymów „Weberbach” (za katedrą). Autobusy muszą parkować w wyznaczonych do tego miejscach poza miastem.

Ważne: przy stacji „Weberbach” autobusy mogą zjawić się dopiero gdy zbierze się cała grupa pielgrzymów.

Następujące pielgrzymki autokarowe wybierają się do nas, według naszej obecnej wiedzy:

- Berlin: Institut St. Philipp Neri, Tel: 030-20606680

- Stuttgart-Neckarsulm-Oberflockenbach: P. Michael Ramm: Tel.: 0711-5507557

- Mainz: Mrs Heger: Tel.: 06134-230285

- Wien-Linz-Salzburg: P. Zimmer: Tel.: 0699-10312224

- Zürich: P. Martin Ramm: Tel.: 044-7723933

- St.Pelagiberg-Ostschweiz: P. Dreher: Tel.: 071-4300260

- Luzern: Pfr. Hauser: Tel.: 052-558633

Dojazd samochodem:

Najprawdopobniej znajdziecie Państwo miejsce do zaparkowania poza centrum miasta, a do samego centrum stamtąd dojedziecie komunikacją miejską.

Posiłki:

Pielgrzymi mogą spożyć posiłki w “Palastgarten” (za katedrą), gdzie ustawione będą duże namioty

Transparenty i stroje własne parafii, organizacji grup są mile widziane.

Wszystkie zapytania dotyczące pielgrzymki wspólnot Ecclesia Dei do Świętej Szaty, rejestracji pielgrzymek autokarowych, załatwiania zakwaterowania, Mszy prywatnych i innych, proszę kierować do komitetu organizacyjnego dostępnego pod poniższymi adresami:

- Język niemiecki: ks. Nikolaus Gorges (organizator),

Tylko pod telefonem: +49-6589-919690

- Język Francuski: pani Mirjam Isenmann,

E-Mail: mirjamisenmann@gmx.net

- Języki niemiecki i włoski: o. Daniel Bartels,

E-Mail: danielbartels@t-online.de

- Języki niemiecki i hiszpański: pan Raoul Meurer,

E-Mail: revista.pse.ik@googlemail.com

- Język angielski: pan Dirk Leinenbach,

E-Mail: don.pasqual@web.de

Dalsze informacje po niemiecku, francusku i angielsku, wraz z mapą Trewiru dla pielgrzymów, można znaleźć pod adresem: www.pro-sancta-ecclesia.de

Podczas organizacji pielgrzymki polegamy na Waszej pomocy, prosimy więc o wsparcie finansowe dowolnym wkładem:

Kto. Nr. 810 119 700 - BLZ 600 100 70

Bank: Postbank - Odbiorca: Initiativkreis St. Ambrosius

IBAN: DE32 6001 0070 0810 1197 00 - BIC: PBNKDEFF

Organizacja pielgrzymki: ks. Nikolaus Gorges, Ruwerstraße 46,

54427 Kell am See, phone: +49-6589-919690

Organizacje i grupy, które potwierdziły swój udział w pielgrzymce jak dotąd:

Priestly Fraternity of Saint Peter, Institute Christ the King Sovereign Priest, Institute St.

Philipp Neri, Servi Jesu et Mariae, Catholic Scouts of Europe, Initiativkreisvereinigung,

Pro Europa Christiana, Pro Sancta Ecclesia, Trierer Bündnis für Lebensrecht und

Menschenwürde

Tłumaczenie z angielskiego: Krzysztof Postek.

Źródło: Foederatio Internationalis Una Voce / Una Voce Polonia

Opera omnia Benedykta XVI - Teologia liturgii

„W sprawowaniu liturgii decyduje się przyszłość wiary i Kościoła” – te słowa Josepha kard. Ratzingera zostały umieszczone na okładce książki „Teologia liturgii. Sakramentalne podstawy życia chrześcijańskiego”. Otwiera ona serię „Opera omnia” obecnego Papieża. Pierwszy tom „Dzieł” został zaprezentowany na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, który jest wydawcą polskiej edycji.

Liturgia stanowi szczególną przestrzeń spotkania Boga i człowieka, a Joseph Ratzinger potrafi o tym przekonywać. Sam Autor zdecydował, że chociaż w systematycznym treściowym układzie całości tom o liturgii ma numer 11, to jednak ukazuje się jako wprowadzający.

„To nie jest suchy, akademicki wykład. To jest słowo człowieka, któremu bardzo zależy na tym, żeby było to słowo przemieniające czytelnika” – walory dzieła podkreślał jego tłumacz, o. Wiesław Szymona OP. Pisma Josepha Ratzingera dotyczące liturgii zostały pogrupowane w 5 części: Duch liturgii; Typos-Mysterium-Sacramentum; Świętowanie Eucharystii – źródło i szczyt życia chrześcijańskiego; Teologia muzyki kościelnej; Dalsze perspektywy. Tom liczy niespełna 700 stron wypowiedzi przyszłego Papieża na temat liturgii. Niektóre z nich były wcześniej dostępne w takich publikacjach, jak: "Duch liturgii", "Święto wiary", "Nowa pieśń dla Pana" czy "Źródła reformy Benedykta XVI".

Ze szczegółowym spisem treści dzieła można zapoznać się na stronie Internetowej Księgarnii Katolickiej SANCTUS. 

„Liturgia będzie piękna, gdy jest prawdziwa i autentyczna”

Publikujemy tłumaczenie przemówienia, które wygłosił kardynał Antonio Canizares, prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, podczas prezentacji książki księdza Guillaume'a Derville'a Eucharistic Concelebration. From Symbol To Reality.  Prezentacja odbyła się w Rzymie, na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża, 5 marca 2012.

Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza” (Mk 9, 2-5).

Wczoraj, w drugą niedzielę Wielkiego Postu, liturgia głosiła słowa, które właśnie przeczytałem. Słowa, które mogą, jak sądzę, posłużyć jako tło lub wprowadzenie do tej prezentacji książki ks. Guillaume’a Derville’a, Eucharistic Concelebration. From Symbol To Reality, opublikowanej przez wydawnictwo Wilson & Lafleurin w jego serii Gratianus.

Kiedy myślimy o opowieści o Przemienieniu Pańskim, przychodzą na myśl słowa takie jak chwała, jasność oraz piękno. Są to terminy, które mogą być zastosowane bezpośrednio do liturgii. Benedykt XVI przypomina nam, że istnieje nierozerwalny związek między liturgią i pięknem. Istotnie, Prawdziwym pięknem jest miłość Boga, która definitywnie objawiła się nam w Misterium Paschalnym.

Wyrażenie Misterium Paschalne syntetyzuje zasadniczy trzon całego procesu odkupienia, jest zwieńczeniem dzieła Chrystusa. Liturgia z kolei zawiera, jako coś własnego, dzieło Chrystusa, ponieważ przez nią dzieło naszego Odkupienia jest aktualizowane. Dlatego liturgia, jako część Misterium Paschalnego, jest „najwyższym wyrazem chwały Bożej i, w pewnym sensie, otwarciem się Nieba na ziemi. Pamiątka odkupieńczej ofiary Jezusa zawiera coś z tego piękna, któremu Piotr, Jakub i Jan dali świadectwo, gdy Mistrz, w drodze do Jerozolimy, przemienił się na ich oczach (por. Mk 9, 2). Piękno, to nie jest tylko ozdoba, ale jest ono istotnym elementem akcji liturgicznej, gdyż jest atrybutem samego Boga i jego objawienia. Rozważania te powinny nam uświadomić, jak należy się troszczyć, żeby czynności liturgiczne miały na celu odzwierciedlenie jego wrodzonej wspaniałości”.

Chciałbym zwrócić szczególną uwagę na ostatnie frazy tekstu, który właśnie zacytowałem, ponieważ moim zdaniem wprowadzają bardzo wrażliwą kwestię, która jest równocześnie centralną częścią pracy ks. Derville’a. Przeczytajmy je raz jeszcze: Piękno, to nie jest tylko ozdoba, ale jest ono istotnym elementem akcji liturgicznej, gdyż jest atrybutem samego Boga i jego objawienia. Rozważania te powinny nam uświadomić, jak należy się troszczyć, żeby czynności liturgiczne miały na celu odzwierciedlenie jego wrodzonej wspaniałości”.

To znaczy: liturgia, a w niej akt koncelebry, będzie piękna, gdy jest prawdziwa i autentyczna, gdy jej wrodzona wspaniałość jest w niej naprawdę odzwierciedlona. To właśnie w tym kontekście powinniśmy rozumieć pytanie postawione przez Ojca Świętego dotyczące koncelebry z dużą liczbą kapłanów: Z mojej strony - powiedział papież - muszę powiedzieć, że to pozostaje problemem, ponieważ konkretna wspólnota w celebracji ma fundamentalne znaczenie, i nie uważam, że ostateczna odpowiedź została naprawdę znaleziona. Ja również poruszyłem tę kwestię podczas ostatniego Synodu, ale nie uzyskała ona odpowiedzi. Miałem też inne pytanie dotyczące koncelebry Mszy: Dlaczego, na przykład, jeśli tysiąc kapłanów koncelebruje, to my jeszcze  nie wiemy, czy taka struktura jest pożądana przez Pana?

Pytanie jest właściwie jedno, o strukturę pożądaną przez Pana, ponieważ liturgia jest darem od Boga. To nie jest coś wykonane przez nas - ludzi, nie jest w naszej dyspozycji. Istotnie, przez swoje polecenie: To czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22, 19; por. 1 Kor 11, 25), prosi nas, byśmy odpowiedzieli na Jego dar i uczynili go sakramentalną obecnością. W tych słowach Pan wyraża jak gdyby swoje oczekiwanie, by Kościół zrodzony z Jego ofiary przyjął ten dar, rozwijając pod kierownictwem Ducha Świętego formę liturgiczną sakramentu.

Z tego powodu musimy nauczyć się rozumieć strukturę Liturgii i dlaczego jest ona określona, tak jak jest. Liturgia rozwijała się w ciągu dwóch tysiącleci, a nawet po reformacji nie była po prostu czymś ułożonym przez kilku liturgistów. Zawsze pozostaje kontynuacją tego trwającego wzrostu kultu i głoszenia. Dlatego, aby żyć w zgodzie jest bardzo ważne, aby zrozumieć tę strukturę, że rozwinęła się i została włączona wraz z naszym umysłem do głosu Kościoła.

Dokładne badania ks. Derville’a idą mocno w tym kierunku. Pomaga nam on słuchać Soboru Watykańskiego II, którego teksty, jak bł. Jan Paweł II zauważył, nie straciły nic z ich wartości ani blasku. Muszą być prawidłowo odczytane, aby były powszechnie znane i przyswajane jako miarodajne i normatywne teksty Magisterium, należące do Tradycji Kościoła.

Sobór rzeczywiście zdecydował się poszerzyć możliwość koncelebry zgodnie z dwiema zasadami: że ta forma celebracji Mszy Świętej odpowiednio przejawia się w jedności kapłaństwa, i że była praktykowana do dziś w Kościele zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie. Stąd koncelebra, jak zauważa również Sacrosanctum Concilium, jest jednym z tych obrzędów, które wypada, aby przywrócono według pierwotnej reguły świętych Ojców.

W tym sensie ważne jest, aby spojrzeć choć krótko, na historię koncelebry. Historyczna panorama, jaką ks. Derville nam oferuje, nawet jeśli jest – jak sam skromnie zaznacza – tylko krótkim streszczeniem, wystarczy nam, aby dostrzec obszary niejasności, pokazujące brak jednoznacznych danych na temat Eucharystii w najdawniejszych czasach Kościoła. Równocześnie, bez popadania w naiwny archeologizm, daje nam wystarczająco dużo informacji, aby móc stwierdzić, że koncelebra, w prawdziwej tradycji Kościoła, czy Wschodniej czy Zachodniej, jest nadzwyczajnym, uroczystym i publicznym obrzędem, zwykle przewodniczył jej biskup lub jego delegat, otoczony przez jego prezbiterium i całą wspólnotę wiernych. Codzienne koncelebry samych kapłanów – które są praktykowane prywatnie, jak to się mówi w Kościołach Wschodnich, zamiast Mszy sprawowanych indywidualnie lub bardziej prywatnie – nie stanowią części łacińskiej tradycji liturgicznej.

Ponadto, wydaje mi się, że autorowi udało się w pełni i dogłębnie przeanalizować podstawowe powody wymienione przez Sobór, aby rozszerzyć koncelebrę. To poszerzenie możliwości do koncelebry musi zostać przejrzane, jak możemy zauważyć czytając teksty Soboru. I jest logiczne, że powinno być tak: cel koncelebry nie jest rozwiązywaniem problemów logistyki lub organizacji, lecz uobecnieniem Paschalnego Misterium, ukazując tym samym jedność kapłaństwa, która rodzi się z Eucharystii. Piękno koncelebry, jak powiedzieliśmy na początku, oznacza wierną celebrację. A tym samym jej moc jako znaku zależy od sposobu, według którego się żyje i szanuje wymagania, które koncelebra niesie sama z siebie.

Gdy liczba koncelebransów jest zbyt duża, można zatracić jeden z głównych aspektów koncelebry. Kiedy jest prawie niemożliwe, aby zsynchronizować słowa i gesty nie zastrzeżone dla głównego celebransa, gdy koncelebransi są oddaleni od ołtarza i Ofiary, gdy nie ma dla nich szat liturgicznych, gdy istnieje brak harmonii w kolorze lub kształcie tych szat, to wszystko to może przesłaniać ukazanie jedności kapłaństwa. A nie możemy zapominać, że to właśnie to ukazanie uzasadniło poszerzenie możliwości do koncelebrowania.

Już w 1965 roku kardynał Lercaro, przewodniczący Consilium ad exsequendam Constitutionem De sacra liturgia, napisał list do przewodniczących Konferencji Episkopatów, ostrzegając ich przed niebezpieczeństwem traktowania koncelebry po prostu jako sposobu radzenia sobie z problemami praktycznymi. I przypomniał im, że może to być właściwe, aby do tego zachęcać, jeśli to będzie wspomagało pobożność wiernych i księży.

Chciałbym bardzo krótko spojrzeć na ten ostatni aspekt. Jak stwierdził Benedykt XVI: Przyłączam się do Ojców synodalnych, polecając „codzienną celebrację Mszy św, nawet gdy wierni nie są obecni”. Zalecenie to jest zgodne z obiektywnie nieskończoną wartością każdej celebracji Eucharystii, i jest motywowane przez wyjątkową płodność duchową Mszy. Jeśli celebracja jest sprawowana wiernie i troskliwie, to kształtuje człowieka w najgłębszym sensie tego słowa, sprzyja bowiem upodobnieniu się kapłana do Chrystusa i umacnia go w swoim powołaniu.

Dla każdego kapłana celebracja Mszy Świętej jest powodem jego istnienia. To musi być całkowicie osobiste spotkanie z Panem i Jego dziełem odkupienia. Jednocześnie, każdy kapłan w Eucharystii staje się samym Chrystusem obecnym w Kościele jako Głowa swojego Ciała i działa również w imieniu całego Kościoła, gdy zanosi do Boga modlitwę Kościoła, a przede wszystkim gdy składa Ofiarę eucharystyczną. Kiedy doświadczamy daru Eucharystycznego cudu, który przemienia i upodabnia nas do Chrystusa, to jest to czas na zdumienie, wdzięczność i posłuszeństwo.

Autor pomaga nam zrozumieć tę zachwycającą rzeczywistość głębiej i wyraźniej. Równocześnie, jak czytamy, przypomina nam i ukazuje wartość tego, że istnieje także, wraz z koncelebrą, możliwość indywidualnej celebracji lub uczestniczenia w Eucharystii jako kapłan, ale bez koncelebry. To jest kwestia wejścia w liturgię, stosownie do konkretnych okoliczności szukania alternatywy, która pozwoli łatwiej wejść nam w dialog z Panem, z poszanowaniem struktury samej liturgii. Znajdziemy tu granice prawa czy koncelebrować czy nie, co również szanuje prawo wiernych do udziału w liturgii, gdzie ars celebrandi sprawia, że ich participatio actuosa jest możliwe. Dotykamy zatem punktów, które są kwestią sprawiedliwości. Sam autor odwołuje się także do Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Pozostaje mi tylko podziękować ks. Derville’owi i wydawnictwom Palabra oraz Wilson & Lafleur za książkę, którą mam przyjemność dziś zaprezentować. Myślę, że przedstawia nam ona przykład prawdziwej hermeneutyki Soboru Watykańskiego II. Zmiany, które Sobór wskazał do analizy, miałyby być rozumiane w całkowitej jedności historycznego rozwoju samego obrządku, nie stosując sztucznych braków ciągłości, i będzie to zarówno pomoc i impuls wobec odpowiedzialności, którą Ojciec Święty przypomniał niedawno Synodowi, któremu przewodniczyłem: trzeba skoncentrować się na dawaniu nowego impulsu do promowania liturgii w Kościele, zgodnie z odnowieniem, którego Sobór Watykański II pragnął, na podstawie Konstytucji Sacrosanctum Concilium. Jestem pewien, że ta książka pomoże uczynić Rok Wiary dobrą okazją do zintensyfikowania celebracji wiary w liturgii, zwłaszcza w Eucharystii. 

Tłumaczenie: kl. Kacper Nawrot

Źródło: Zenit

Ars Serviendi 2012

Zainteresowanie nadzwyczajną formą rytu rzymskiego wzrasta z roku na rok, dlatego już po raz czwarty Bractwo Kapłańskie św. Piotra, Fundacja Constitues Eos oraz Grupy Apostolskie – Ruch Apostolstwa Młodzieży Archidiecezji Krakowskiej zapraszają na wakacyjne rekolekcje i warsztaty Ars Serviendi, które odbędą się w dniach 20 – 27 lipca 2012 r. w Bukowinie Tatrzańskiej.

Jak co roku, wszyscy zainteresowani będą mogli się nauczyć służenia do poszczególnych rodzajów Mszy św., a także do Nieszporów i nabożeństw. Dla kleryków i księży będą prowadzone zajęcia na temat posługi subdiakona i diakona, a także kurs celebrowania w tej formie rytu rzymskiego. W programie będzie również miejsce na naukę chorału gregoriańskiego na poziomie podstawowym i zaawansowanym, które będą prowadzone przez Benedyktynów z Tyńca. Dla żeńskiej części uczestników przewidziane są dodatkowe zajęcia z emisji głosu i śpiewu.

Szczegółowe informacje a także formularz umożliwiający zapisanie się na rekolekcje można zaleźć na oficjalnej stronie internetowej Ars Serviendi. 

Ad Radices Musicae - polifonia na Mszach św. trydenckich w Krakowie

Dzięki współpracy z Krakowskim Duszpasterstwem Wiernych Tradycyjnej Liturgii Rzymskiej i Fundacją Contitues Eos zespół OCTAVA ENSEMBLE jako prekursor powraca do regularnego wykonawstwa polifonicznej muzyki sakralnej w kontekście, dla którego faktycznie była ona tworzona i jakiemu przez wieki wierni służyła.

To wyjątkowe wydarzenie w skali naszego kraju. Po raz pierwszy w Polsce, w pełni muzycznie uporządkowany iwypełniony rok liturgiczny!

Zapraszamy do uczestnictwa w liturgii w tradycyjnym rycie rzymskim z muzyką, która żyje, nie jest wykonywana jako koncert, ale prawdziwie...

Pierwsza Msza z wykonaniem polifonicznej muzyki sakralnej już 11 marca, o godz. 19.15 w kościele św. Krzyża. OCTAVA ensemble wykona MISSA PAPAE MARCELLI Palestriny.

Zapraszamy do wsparcia finansowego tej wyjątkowej inicjatywy, przelewy prosimy kierować na konto Fundacji Constites Eos (33 1540 1115 2111 6011 8561 0001) z dopiskiem AD RADICES MUSICAE.

źródło: fssp.pl

Transmisje z Mszy trydenckiej w diecezjalnej telewizji internetowej

Transmisje Mszy trydenckich, sprawowanych w kościele świętego Józefa w Koszalinie, na stałe weszły do ramówki działającej pod patronatem Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej Internetowej Telewizji Ewangelizacyjnej DOBRE MEDIA.

Kolejna bezpośrednia relacja będzie miała miejsce w II Niedzielę Wielkiego Postu, 4 marca, o godzinie 14. Mszę celebrować będzie o. Krzysztof Szachta OFMconv.

Lublin: Prezentacja książki J. kard. Ratzingera

W najbliższą niedzielę (4 III) po Mszy Świętej w klasycznym rycie rzymskim (sprawowanej jak zawsze o godzinie 9.00) odbędzie się prezentacja książki J. kard. Ratzingera 'Sakrament i Misterium', będącej zbiorem artykułów o stanie liturgii we współczesnym Kościele.

Spotkanie rozpocznie się o godzinie 10.30 od prelekcji na tematy związane z liturgią, które wygłoszą wybitni znawcy myśli Benedykta XVI i działacze współczesnego ruchu liturgicznego: o. Tomasz Grabowski OP (dyrektor Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego i wydawca książki), ks. prof. Bogusław Migut (liturgista z KULu) oraz dr Paweł Milcarek (filozof, związany z wydawnictwem Christianitas). Następnie przewidziana jest dyskusja. Prowadzącym będzie ks. dr Maciej Zachara MIC (liturgista z lubelskiego Seminarium Księży Marianów).

Serdecznie zachęcamy do udziału w tym wydarzeniu.